Elk zichzelf respecterend eiland heeft wel hier en daar een schiereiland aan zich hangen; zo ook Nieuw-Zeeland. Wij besloten er nog snel eentje mee te pikken voor we ons weer (of eindelijk even) in het stadsleven gooiden. De meest voor de hand liggende (en los daarvan ook op zich interessante) optie bleek te luisteren naar de naam ‘The Coromandel’, met als hoogtepunten de Windows Walk, een wandeling doorheen verlaten mijnschachten en over in onbruik geraakte spoorlijntjes van een voormalige goudmijn; en de wandeling naar Cathedral Cove.
Snel als we zijn, bleken we ook nog even tijd te hebben om het kustgebied ten westen van Auckland te verkennen en dus lieten we een strakke zeebries door onze wilde manen gaan op de stranden van Piha en Karekare, waar zwart strandzand, een mini surftoernooitje en een compleet onzichtbare zonsondergang ons de ogen deden uitkijken.
Beschrijf Auckland in één woord? Ons antwoord: Aziaten! Waar je ook gaat of staat of zit of kijkt, de spleetoog is aanwezig. Hij wurmt en wriemelt zich tussen soortgenoten heen en weer, eet suchi met wat stokjes en praat luidkeels in het rond. Gelukkig hadden wij een kamer geboekt in een ‘serviced appartment’, een twee-kamer studiootje in een groot flatgebouw – en nog gelukkiger bleek er in de tweede kamer niemand te wonen, zelfs geen Aziaat. Na een maandje licht Spartaans op pad te zijn, hadden we nu plots meer tv’s dan we tegelijkertijd konden bekijken.
Tussendoor brachten we onze kapotte luchtmatras terug naar de winkel en wandelden we daar weer buiten met een fonkelnieuw exemplaar onder de arm; en bij het inleveren van onze snormobiel kregen we een halve dag schadevergoeding uitbetaald voor de verloren tijd met het remprobleem. Vol trots zijn we die stuivers gaan opsouperen bij Wendy’s (een hamburgerketen waar het in Amerika vol mee staat, maar waar we toen nooit zijn geraakt). Iedereen die trouwens al eens graag een McDonalds of Quick bezoekt, mag bij deze beginnen jammeren dat er bij ons geen Wendy’s zijn, want daar is het smullen met je mond vol handen (’t hoeft niet altijd gezond en propertjes met mes en vork te zijn, nietwaar?)
Voor de rest heeft Auckland ons maar matig gecharmeerd; er viel niet zo veel te beleven, er viel niet zo veel te zien en het ‘hart van de stad’, het Aotea Square, werd verbouwd tot een nóg veel toffer plein (volgens de inlichtingenborden op de afsluiting).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten