Abel Janszoon Tasman was een Nederlandsch zeevaarder die in opdracht van de Oost-Indische Companie de oceanen bedwong op zoek naar koop- en handelswaar. Hij slaagde erin om Indonesië, de Fillipijnen, Papoea-Nieuw Guinea, verscheidene Pacifische eilanden, Nieuw-Zeeland en (what’s in a name) Tasmanië te ontdekken en toch zag hij die hele tijd Australië over het hoofd.
Als de Nederlanders iets meer kolonialisten geweest waren dan handelaars en wat stoerder (ze lieten zich wegjagen door de Maori), had het er hier in deze streken ongetwijfeld heel anders uitgezien, hadden de mensen een of ander Nederlands-achtig taaltje gesproken en heetten de dorpen en steden hier Uitterdam of Wilhelmsstad in plaats van Queenstown of Auckland.
James Cook besliste er anders over en vrijwel het enige dat nog herinnert aan Abel Tasman is het nationale park dat naar hem genoemd is. Alleraardigst is het daar.
Wij trokken uit respect onze stoutste slippers aan en besloten Tasman-gewijs ook de oceaan te gaan trotseren, niet op een krakkemikkige driemaster maar in een knalgele tweepersoonskajak. ’s Morgens om half 8 uit de veren en na een uurtje vol tips, trucs en nuttige uitleg, het omgespen van een reddingsvest en het aantrekken van de ‘ik word liever niet nat aan mijn gat’-rok (het zwarte ding dat de opening in de kajak afsluit) waren we klaar voor de wijde oceaan. Een hele dag peddelen dus, over vervaarlijke golven, langs de eenzame kusten, baaien en eilandjes van de Golden Bay, langs een al even eenzame en – u raadt het al – luie zeehond, tegen een oprukkende zuidoostenwind, met na een tijdje de zon als enige metgezel.
Na een lange dag kwamen we weer terug op de camping, uitgeput, ongedeerd maar helaas toch met natte broek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten