Van het zuideiland naar het noordeiland met je auto, dat gaat met behulp van een ferry. De grootste boot waar we al ooit op hebben gezeten. Tapijt op de vloer, draaizeteltjes en een tafeltje; comfort te over eens je grind, autozetel en tentzeil gewend bent. Desondanks is het toch een stuk gemakkelijker een beetje zeeziek te worden op een ferry dan op een kajak, bleek al snel.
Zonder veel problemen reden we in Wellington de boot weer af en Mount Victoria op, om van het uitzicht te gaan genieten. Boven op de top deed Windy Welly zijn (of haar?) naam alle eer aan, want ondanks nog steeds zomerse temperaturen, haalden we jas en lange broek boven om het daar boven uit te houden.
Naast wind bracht Wellington ons een kleine verdwaaltocht in de botanische tuin, een overnachting aan de Willis Bush (in de auto, omdat alle accommodatie, zelfs twee m² weiland om een tentje op te prikken, te duur is – we worden zo stilaan ervaren autoslapers) en een bezoek aan Te Papa (‘Our place’), het nationaal museum, ondergebracht in een spuuglelijk gebouw. Binnen was het gelukkig wel de moeite, al was het niet altijd even eenvoudig om te volgen wat waar hoorde op de tijdlijn en in welke context sommige dingen werden beschouwd, maar toen we terug buiten stonden was de plaatselijke geschiedenis ons in grote lijnen wel duidelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten