In die laatste dagen hadden wij nog enkele toeristische kleppers van de lijst te vinken, zoals de iconische Harbour Bridge, een bezoek aan het wereldvermaarde Operahuis (erg interessant, straffe toebak voor die tijd, al is architect Utzon er door politiek-financiële strubbelingen niet toe gekomen het interieur te ontwerpen), langgestrekte en zonovergoten visites aan Manly Beach (met de ferry door de Sydney Harbour), Tamarama Beach (met geweldig gezellige rockpools, in feite natuurlijke plonsbadjes) en (na een uren durende ongekoelde busrit) Australiës meest legendarische strookje witzand: Bondi Beach.
Het openbaar vervoer in Sydney is niet bepaald vlekkeloos georganiseerd, geen trams, geen betrouwbare bussen, geen frisse metro; en in tijden van een hittegolf (het werd verdorie tijd, zou je zeggen, en dat vonden wij er ook van, al konden we er niet goed van slapen), doet dat het zweet alleen maar sneller stromen.
Verder hingen wij wat rond in het oude dokgedeelte The Rocks, snoven wij geuren op in de botanische tuin, schuifelden we van stalletje tot stalletje op de vele marktjes en hielden wij gesmaakte tête-à-têtes met Angelina en Dean die we een jaar geleden ter plaatse hadden leren kennen.
En toen! Toen was het allemaal voorbij, en wachtte de Qantas Boeiing 747 ons op om via Bankok en Londen weer naar Brussel te vliegen, waar wij 26 uur later, en met een flinke dosis gratis film, drank en entertainment in ons systeem, de verrassend warme Belgische lucht instapten. Oost, west, thuis best… (al zal dat even tijd kosten).
Nog een laatste maal blog schrijven
Het operahuis
Shoppen
Tamaramah Beach
Bondi Beach
Het laatste avondmaal
