Een dikke 26 uur na onze visite bij de garagist in Napier, schreeuwde onze auto het opnieuw uit van de pijn, opnieuw ergens in de omstreken van de voorste wielen. Ditmaal waren het niet de Art Deco gebouwen die gesloten bleken, maar (ook wel logisch, want het was al half acht) wel de garagisten.
Het plan om nog verder op zoek te gaan naar een camping richting Rotorua (tijdens die zoektocht waren we al meermaals voor een gesloten omheining beland en éénmaal hebben we zelfs zonder het te beseffen ons leven op het spel gezet door een wegje naar een zogenoemde camping op te rijden en even later enkel een dreigend bord te zien staan dat aankondigde alle honden te vergiftigen en alle personen ter plaatse neer te kogelen) konden we dus opbergen en vervangen door het noodgedwongen opzetten van de tent in Opitika, een verzameling huizen die met wat goede wil bijna als dorp beschouwd kan worden.
(Indien u deze zin niet begreep na één keer lezen, hoeft u zich niet ontgoocheld te voelen in uzelf. Het is – toegegeven – een erg slechte, langdradige zin die we zelf ook enkel begrijpen omdat we het hebben meegemaakt.)
De volgende ochtend was de diagnose vlug gesteld: één van de miljoenen kiezelsteentjes die dagelijks op de al eerder vermelde peklagen worden gegoten, had zijn weg gevonden tussen onze remschijf en het wiel. Voor een auto is dat een pijnlijke zaak, voor een garagist een fluitje van een cent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten