Hanne en Bart Down Under: 22-10 Zuid-Australië in een notendop

Het eerste wat wij tegenwoordig doen wanneer we een grootstad naderen, is naar de garage gaan. Ons busje is zoals bekend niet meer van de jongste en ziet bij momenten erg af bij het afleggen van de laatste, zware loodjes. De ‘universal joints’ van onze ‘tail shaft’ (vergeef ons het gebrek aan vertaling) weigerden dienst en werden dus zonder dralen ontslaan en vervangen door gloednieuwe, vers van de pers.
Terwijl de garagist zich smerig maakte, sloften wij door de residentiële wijken van Adelaide, van het ene kleine, schattige, besmeedijzerde Victoriaanse huisje naar het andere, langs leuke winkeltjes en drukbezette terrasjes. Des te meer straatjes wij insloegen en hoekjes we omgingen, des te meer zagen wij dat het goed was.
In de geschiedenisboeken kan je lezen dat Adelaide op een mooie dag in het verleden een visionair burgemeester (met aandacht voor stedenbouw) had, en in het echt kan je de effecten van zijn grootse plan nog erg goed merken: rondom het stadscentrum ligt een (weliswaar véél, véél te brede, maar toch) groengordel (met fiets- en wandelpaden, sportvelden, hondenclubs, speeltuinen, parken, …) die de leefbaarheid van de stad – pats – maal twintig doet, en nu, zoveel jaar later, nog steeds ongelooflijk veel potentieel biedt voor nieuwe, groene openbare ruimte vlak aan het stadscentrum. Aan de hele noordzijde van de stad, met de rug tegen de bovenvermelde groenzone, ligt bovendien een strook met prachtige oude gebouwen: het museum van Australië, de South Australian Art Gallery, het Migratie-museum en nog een paar andere musea, de staatsbibliotheek, het parlementsgebouw, de ambtswoning van de staatspremier); met andere woorden: een vette cultuurkluif.
Adelaide verraste ons dus aangenamer dan dat de gemiddelde leeuw de gemiddelde gazelle doet verschieten.

In het niet zo geslaagde nieuwe busstation van Adelaide wisselden wij Nederlandstalige groeten uit met Katleen (een gewaardeerde ex-collega die dertig dagen lang groepsreisgewijs van Australië kwam proeven). ’s Avonds gingen wij mee uit eten met haar gezelschap in de Barrossa Valley, en toen zij de volgende dag weer de fiets op sprongen om verder door de golvende wijngaarden te snellen, stelden wij onze smaakpapillen op de proef in het kleinste maar fijnste wijnhuis dat we tot nu toe hebben gezien, om daarna de grootste en bekendste Australische wijnboer (misschien zegt Jacobs Creek u iets?) minder interessant te vinden dan de gemiddelde stand-up komediant met keelpijn.

De daaropvolgende dagen was het weer de beurt aan de natuur, te beginnen bij het Cleland Conservation Park, waar we dollere pret beleefden dan in het (u raadt het al) gemiddelde zomerse pretpark. We streelden koala’s over hun pluizige poep, kregen hongerige kangoeroes zo ver om ons met beide pootjes vast te grijpen en gretig het eten uit onze handpalm te knabbelen, zagen zoveel verschillende soorten kangoeroes en wallaby’s dat het ons nog altijd niet duidelijk is wat nu het juiste verschil is tussen de twee, en stonden oog in oog met een groepje emoes, het soort loopvogel waarvoor ongetwijfeld, en nog niet eens zo héél lang geleden, het gezegde “schoon van ver, maar verre van schoon” werd uitgevonden.
In Naracoorte deden wij een avondlijke poging om ons tussen ‘het volk’ te mengen en op stap te gaan, maar vermits er niets beters te vinden was dan een zeer vreemd buurtcafé vol vreemde schapenboeren en hun erg vreemde wederhelften (geef toe, een erg eentonig uitreksel van de gemiddelde Australische populatie), staakten wij onze poging en stelden we deze uit tot betere tijden.
Gelukkig waren we daar niet echt voor bovengronds vertier, maar wel voor de ondergrondse rijkdommen van het Naracoorte Caves NP (op de lijst van Unesco Werelderfgoed omwille van zijn continue reeks fossielvondsten uit alle vastgestelde tijdsperioden), vol druppende stalactieten, tergend traag groeiende stalagmieten en grot na grot met botten en andere restanten uit lang vervlogen tijden… spooky!