09-10 Afscheid

Na negen weken monotoon en hard labeur (niet altijd, maar bij momenten was het toch fysiek erg zwaar) zaten wij aan het einde van ons Latijn. Het vroege opstaan (de laatste twee weken zelfs om tien voor vijf), de oneerlijke backpacker-behandeling (niet extra betaald worden op feestdagen en ook niet bij meer dan 38u per week, zoals alle anderen) en de overdreven zweterige temperaturen in de serres, eisten hun tol.
Bovendien hadden wij zo goed als alles in en rond Perth met eigen ogen gezien, dus klonk de lokroep van nog niet bezochte streken ons weer luid in de oren en was de tijd gekomen om weer op pad te gaan, terug in de kleine schulp van ons mobieltje.
Naast een fikse achteruitgang in comfort was er natuurlijk ook nog het afscheid. Reizen is niet alleen nieuwe vrienden maken, maar diezelfde vrienden ook weer achterlaten. Positief als we zijn, vierden wij het afscheid met een avondfeest voor zes, waar alle magen gevuld werden met allerhande Mexicaanse lekkernijen – en met de hilarische manier waarop Australiërs fajitas zeggen nog nagalmend tussen onze trommelvliezen, trokken wij de deur te Kenwick achter ons dicht en navigeerden wij gestaag verder Down Under, op naar de dicht beboste gebieden van het zuidwesten.


De laatste 'gestolen' bloemen


Ryan en Jess had u al eens gezien, hier nu een gezicht voor Jade en Kate