14-10 De laatste strookjes kust van West-Australië

Nog maar net de grandeur van de zuidelijke wouden van ons afgeschud, opende de horizon zich weer en was er zee in zicht. Vlak bij Denmark staan de bomen met hun tenen tot in het water en ietsje verderop is het weer een en al idyllisch strand in het William Bay National Park. De Greens Pool kon ons ondanks de visuele lokroep niet tot zwemmen brengen (al lag dat vooral aan het nog steeds bewolkte weer en de frisse temperaturen), en dus hielden wij het droog en warm met een toffe wandeling richting de Elephant Rocks die wat verderop onbeweeglijk in het water lagen. Veilig en beschut parkeerden we die avond onze slaapkamer aan Cosy Corner Beach, een plekje dat zijn naam alle eer aandeed met zijn windtrotserende duinen en beschermend kromgegroeide bomen. Enkele tientallen kilometers verderop ligt er opnieuw een dikke streep dramatische kustlijn in het Torndirrup National Park nabij Albany. Een gapende rotskloof (the Gap) en een door erosie uitgehouwen brug (de Natural Bridge) deden ons denken aan wat wij ons voorstellen bij een onbewoond Grieks eiland, ruw, knoestig en puur – een gevoel dat bizar genoeg alleen nog maar werd versterkt door on-Griekse, ongure wind- en regenvlagen. Albany zelf is geen stadje om over naar huis te schrijven (behalve dan dit ene zinnetje), dus daar verloren wij geen tijd en iets later stonden wij in het Porongurup National Park voor een wegversperring en een bord dat aankondigde dat de wandeling die wij in ons hoofd hadden, gesloten was wegens onderhoudswerken aan het pad. Een maat voor niets dus vermits alle andere wandelingen in de streek belachelijk ver weg waren. Vermits hoop doet leven, trokken we dan maar door naar Esperance, een van de weinige plekjes in Australië waar de Fransen even wat in de pap te brokken hebben gehad. Onder de niet aflatende begeleiding van slecht weer, voltooiden wij de plaatselijke ‘scenic drive’ langs de kust en wierpen wij een blik op het Pink Lake dat jammer genoeg niet roze bleek, zoals het wél doet als alle weersomstandigheden goed zitten. Aan de andere kant van Esperance, in het Cape Le Grand National Park, trokken wij onze stoutste (en stilaan licht versleten) schoenen aan met als doel de top van de Frenchman Peak, een massieve en kale granieten rotsberg, met bovenaan enkele schuilgrotten en een huizengroot gat net onder de top. Na een winderige en steile tocht en na soms noodgedwongen op handen en voeten als bedreven klimgeiten ons een weg te banen, draaiden wij meermaals rond onze as om het spectaculaire 360°-zicht tot ons te nemen. De rukwinden bleven ons ook op de afdaling gierend om de oren vliegen, maar zonder ongelukken bereikten we weer vlak terrein en toen we van tussen de struiken het zand van Lucky Bay opliepen – officieel het witste strand van Australië – bleek dat (zonder zon en met de door de regen meegevoerde vuiligheid vanuit de omliggende struiken) eigenlijk een boeltje dat zowaar voorzien was van een onwelriekend geurtje. Onze laatste dag in West-Australië kreeg toch nog een mooi en gezellig einde in de weersbestendige tent van een Vlaams koppel met drie (drie!) kinderen (vijf, zeven en negen jaar jonge koters) die al kamperend met jeep en tent ook een jaar lang op sjok zijn hier Down Under. Wij verklaarden hen voor zot, maar blijkbaar loopt alles nog op (vier) wieltjes…


De kaart


De parking van Porongurup NP


Greens Pool



Verraderlijke stukken op weg naar...


... de Elephant Rocks


Camperen in de Cosy Corner




Natural Bridge en The Gap in Torndirrup NP


De Frenchman Peak (let op het gat!)



Twee licht verschillende benaderingen van de top


Het zicht rondom


en weer naar beneden...


livestreaming van op de Frenchmen Peak


Lucky Bay bij onparadijselijke weersomstandigheden