maandag 25 oktober 2010

25-10 Geklauter in de Grampians

Australië heeft zes staten en twee zogeheten Territories, hetgeen min of meer ook staten zijn maar het is niet politiek correct om dat zo te zeggen, dus doen wij dat lekker niet. Zoals u weet vinkten wij de voorbije maanden zonder dralen New South Wales, Queensland, het Northern Territory, West-Australië en Zuid-Australië van onze lijst, waardoor ons nog rest: Victoria, het Australian Capital Territory (zeg maar gewoon hoofdstad Canberra) en Tasmanië.
Met de ondergrondse stoffigheid van Naracoorte nog in onze kleren, daverden wij alweer een nieuwe staat binnen (Victoria), waar wij onze aankomst vierden als een stelletje landlopers (dat zijn we tenslotte het grootste deel van de tijd) door ergens ten velde (of beter ‘ten dorpe’) halt te houden, de handrem aan te trekken en vredig in ons achterruim te kruipen.
Na het gloren van de dag gooiden wij ons slakkenhuis weer in gang, de boer op, op weg naar het Grampians NP. De korte wandelingetjes naar de Balconies en de MacKenzie waterval dienden om onze kuitspieren los te gooien, de dijen op te warmen en de longen even te verluchten, alvorens wij ons aan het zwaardere werk waagden op weg naar ‘de Pinnacle’.
Onze afgesleten schoenzolen zochten wanhopig naar grip toen we de Australische Grand Canyon doorkuisten, op en tussen de hoekige rotsen door, steevast hoger en hoger klimmend. Eindelijk boven, uithijgend op de rand van het uitkijkpunt, zagen wij verstrekkende vertes, oppervlakkige vlaktes en onherbergzame bergjes. Vogels gleden ver beneden onze voeten door de lucht, en de lucht zelf leek net dat ietsje pietsje dunner te zijn dan normaal.
Holderdebolder stuiterden wij naar beneden, fluks weer ons automobieltje in, en jassen maar, verder zuidwaarts naar het bekendste stukje kustlijn van het land, de Great Ocean Road; maar daarover, beste vrienden, vertellen wij u pas een volgende keer. Tot het zover is, geldt slechts de volgende leus: een ongeduldig man, is er geen waard!


Een dikzakhagedis (dit is niet de officiële benaming van het beestje)


De balkons


De 'grand canyon'


Twee verfijnde hagedissen die een spelletje spelen



Geklauter op weg naar boven



Een iets vlakker stuk



Weer tussen de rotsen in...



even pauzeren want we zijn bijna boven...



en hopsakee, op de top van de Pinnacle


Flink weer bergaf (niet goed voor de knietjes) naar de parking.


Een waterval die in het niets verdwijnt...


en een echidna die zijn leven waagt (op zijn dooie gemakje)

3 opmerkingen:

  1. 't Begint daar precies ook al wat te zomeren.
    Bij ons viel vandaag de eerste schuchtere sneeuw.
    Davy

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Je zou wel mogen verwachten dat het op het einde van de lente wat begint te zomeren in een land als Australië. Niet zo in Melbourne, hier heeft het tot nu toe meer geregend dan iets anders, dus op dat vlak hoeven jullie niet jaloers te zijn.
    Is er genoeg 'schuchtere sneeuw' om heel de boel daar om te toveren tot een vettig boeltje bij smelten, of is het zo ver nog niet?

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Neen, 't was nu ook niet dat er een heel pak lag, maar deze week vriest het alle dagen, ook overdag, dus alles wat nu valt blijft liggen.
    Davy

    BeantwoordenVerwijderen