Hanne en Bart Down Under: 28-10 Op weg, op een bekende weg!

Na de Grampians was het weer tijd voor een kort Belgisch onderonsje, ditmaal met Sander en Kristin, vers van de trouwpers, al honingmanend hier Down Under. Wij deelden met z’n vieren een deluxe bungalow met hen in het idyllische Port Campbell, terwijl buiten de regen voor nattigheid zorgde.
Zoals dat dan gaat in het leven, komt na regen zonneschijn en zo aanschouwden wij nog steeds in Belgisch gezelschap de eerste stukjes en beetjes van de Great Ocean Road. De eerste stukjes en beetjes van bijna 250 km draaiende en kerende, kolkende kustlijn, snellend langs de vijftig meter hoge kalkzandstenen kliffen van de London Bridge, de Loch Ard kloof en Martyrs Bay. Langsheen de legendarische baaien van de zogeheten ‘shipwreck coast’, waar in de tweede helft van de 19e eeuw de ene zwalpende driemaster na de andere verging (sommigen tragisch genoeg tijdens het feestgedruis dat op de voorlaatste dag van de drie maand durende oversteek vanuit Engeland de nakende aankomst moest inluiden).
Langsheen het Tower Hill Reserve bij Warnambool, waar wij op de rand van een bijna onherkenbare vulkaankrater eindelijk onze eerste koala in het wild spotten. Langsheen het walvis-uitkijkplatform van waarop na het seizoen niets meer te zien is. Daarna opnieuw naar London Bridge, waar ons lange, koude en winderige wachten beloond werd dankzij de hulp van een prachtig stel plaatselijke enthousiaste oudjes met een al even prachtig stel verrekijkers, toen de al even plaatselijke én enthousiaste troep mini-penguins zichzelf aan land waggelden in het duister. (schattig!)

De volgende dag stond er vanalles op het programma: het bekendste stukje Great Ocean Road: de Twaalf Apostelen (een reeks rotsformaties vlak voor de kust waarvan er nog slechts acht flink rechtopstaan), waar een hele lading rangers en brandweerlieden even van je bosbrandje aan het spelen waren om toekomstig brandgevaar te beperken. Daarna was het voor één van ons tijd om 28 virtuele kaarsjes van het virtuele taartje te blazen op Johanna Beach, waar wij een deluxe pick-nick hielden tussen de duinen.
Met het zand nog knarsend tussen onze tanden, wrongen wij even later onze nek in meer bochten dan de weg naar het Otway NP ons voorgeschotelde, en de ene koala na de andere toonde zijn pluizige oor of slapende achterpoot van tussen de eucalyptusbladeren in de bomen langs de weg.
Nog eens even later waren we in een totaal andere wereld tijdens de verrassende en dolprettige wandeling doorheen Maits Rest, een stukje regenwoud met varens die op palmbomen leken en karbonkels van boomstammen die in de mistige hoogte verdwijnen.
In Apollo Bay deden wij onze verjaardagspicknick nog eens over in een klein gezellig restaurantje, zonder zand, met champagne in de hand; klinkend op het recente avontuur van ‘Bartje op de Grote Oceaanweg.’