Het leggen van een tuinpad duurt zelfs voor een onervaren man geen eeuwen, en ook aan het samenstellen van versgeperste boekjes komt, zoals aan alle mooie liedjes, een einde. Geen uitzonderingen op die regel in ons geval, maar niet getreurd; nieuw werk lag op ons te wachten in een plantenkwekerij in Park Ridge, een dertigkal kilometer ten zuiden van Brisbane. In tegenstelling tot het vorige werk moeten we hier minstens vier weken blijven, hetgeen perfect in onze planning past.
De dames dienen plantjes te planten en knoppen te plukken (bij momenten laag-bij-de-gronds werk en dus pijnlijk voor de rug), de heren moeten serres afbreken, opruimen en weer opbouwen; snoeien en bakken met aarde heen en weer zeulen.
Vanaf half zeven ’s morgens gaan wij nu dus vredelievend om met planten, om half elf is het tijd voor ‘morning tea’, om één uur mogen we gaan lunchen en om drie uur kuisen wij (bij momenten letterlijk) onze schup af en keren we gezwind huiswaarts.
Huiswaarts is niet meer naar de bouwwerf van de voorbije weken, maar schuin tegenover het werk, in een Australisch landhuis van de eigenaar van de kwekerij, waar we tegen een huurprijs kunnen verblijven. Het optrekje biedt plaats aan acht personen, maar momenteel is er naast ons enkel een Duits koppel van onze leeftijd, zij werken ook op de kwekerij.
Ditmaal beschikken we over alle apparatuur en faciliteiten die in een woonst horen te zijn, en de eerste dagen zelfs over méér dan dat.
Er leefde namelijk een possum (een buidelrat, u welbekend uit een van de eerdere berichten uit Nieuw-Zeeland) op de kast in de badkamer – niet zo gezellig. Gelukkig was het genoeg om dit een keer te vermelden op het werk en twee dagen later was onze ongewenste medebewoner verdwenen en wonen er behalve mieren, muggen, een occasionele kakkerlak en spinnen zo groot als een pannenkoek (zeker nadat ze kennis hebben gemaakt met een verpletterende schoenzool) enkel nog menselijke beesten.
La casa
\El trabajo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten