Wij waren niet echt geïnteresseerd, tot duidelijk werd dat spieken alles behalve zou afgestraft worden en dus stonden wij met ons exemplaar ter hand paraat. Vijf vragen, vijf prijzen; diegene die het eerst zijn hand opstak en het juiste antwoord daarna in de microfoon sprak, kreeg de prijs. Na de eerste vraag werd duidelijk dat het spelconcept niet echt overzichtelijk was, en vanaf dan diende er om ter luidst gebruld te worden (serieuze verbetering qua overzichtelijkheid, nietwaar?)
Een cadeaubon van 50 dollar ging vlot de deur uit, een spelletje voor X-box, een digitale fotokader en een Ipod volgden en daarna was het de beurt aan de prijs waarop wij onze zinnen hadden gezet: een digitaal fototoestel.
De laatste vraag was nog maar net goed en wel gesteld, of luidkeels geroep en getier weerklonk alom (tenminste, dat veronderstellen we, want wij hoorden enkel onszelf schreeuwen). Na een twintigtal seconden zaten de meesten, inclusief wij, min of meer zonder adem, en keek het meisje dat moest vaststellen wie het luidst stond te roepen wanhopig en besluiteloos in het rond terwijl het gejoel stilletjes wegdeemsterde. Strategisch als we zijn besloten wij in een fractie van een seconde om op dàt moment nog eens onze keel wagenwijd open te zetten en de decibels denderend de opkomende stilte in te sturen.
Bijna dankbaar keek het jury-meisje onze kant uit. Ze kwam naar ons toe gelopen en duwde de microfoon onder onze neus. Het antwoord op de vraag (waarvoor staat M.A.D.?) kwam zonder aarzelen tevoorschijn (Making A Difference – het stond op de voorpagina en we hadden ondertussen meer dan tijd genoeg gehad om dat te zien staan) en zo gebeurde het dat de hoofdprijs – terwijl al de rest nog stond te watertanden – in onze handen belandde.
Het item in kwestie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten