Opmerkelijk feit (iets wat we al meer dan een maand zo goed als dagelijks met eigen ogen vaststellen, en waar we dus dringend over moeten berichten): blootsvoets lopen. Bij ons zie je het zelden of nooit, maar hier is het in. Misschien omdat het hele hippie-zijn hier op zich ook nogal in is. Zeer veel jongelingen vertonen hier een landlopergehalte waartegenover zelfs de mannelijke helft van ons getweeën een gladgeschoren businessyup lijkt te zijn; en op blote voeten lopen is voor die bevolking een absolute must.
Of het nu dor gras, heetgelopen asfalt of hoekige steentjes zijn, er wordt geen moment gedacht aan schoeisel, en zelfs als het wat heeft geregend, kruipen die landlopers met hun met modder besmeurde voeten zonder verpinken in hun van en in hun bed.
In Grafton slaagden we erin om weer een autoprobleem te veroorzaken. De Grafton Bridge was van nature al aan de krappe kant, en plots was daar een scherpe bocht die we iets te kort namen; boenk met de velg tegen de borduur, een schampschot gelukkig, maar toch hard genoeg om de rand van de velg te verplooien. Ondertussen is dat euvel weer verholpen en zijn we extra voorzichtig, zeker op smalle brugjes met bochten.
In Byron Bay, een echt backpackers-toeristenoord met leuke cafeetjes en winkeltjes, zijn we om iets voor zeven ’s morgens opgestaan. Nu is dat voor sommigen onder jullie misschien geen ontiegelijk vroeg tijdstip, voor niet-ochtendmensen zoals wij die dan nog op vakantie zijn, is dat ongezien en bovendien zeer pijnlijk.
De reden voor dit vreemde gedrag is uitsluitend toe te schrijven aan de ranger die met stevig gebalde vuist op onze ruiten stond te timmeren en ons duidelijk maakten dat we stante pede uit onze nest moesten komen of dat we een boete aan ons (slaperige) been hadden. Wij hadden de avond tevoren na naarstig onderzoek nochtans vastgesteld dat er nergens bordjes stonden die parkeer- of kampeerbeperkingen oplegden, maar vermits ook de ongeschreven wet telt, spoedden wij ons naar veiliger oorden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten