Op maandag 12 april kwam na een lange lange en vruchteloze zoektocht naar werk dan eindelijk de ommekeer; bij de jobclub van een jeugdherberg lag er voor twee dagen werk te wachten voor een meisje, bij een boekbinderij. Niet twijfelen, doen; en terwijl dat meisje haar eerste dag afwerkte, lag er bij diezelfde jobclub voor een paar dagen werk te wachten voor een jongen, in een houtzagerij. Vermits we beiden in een noordelijke suburb moesten zijn, zochten en vonden we een prima plekje vlak bij de boekbinderij: een parkje met ingebouwde barbecue, een supermarkt en een McDonalds (voor gratis draadloos internet), allemaal op één en dezelfde zakdoek gelegen.
Bij de boekbinderij werden de twee dagen telkens verlengd, en bij de houtzagerij gebeurde min of meer hetzelfde. De baas van de timber yard, Denis, kwam na een dag of drie met de vraag of wij vlak bij de houtzagerij in een huis wilden gaan wonen dat gerenoveerd werd, als een soort van toezicht op de werf. Hoewel er geen keuken, geen meubels en nog veel werk aan het huis was, konden wij vrijelijk beschikken over stromend water (zelfs van het warme soort), elektriciteit, een frigo en een tv met drie posten. Ongeziene luxe dus, hetgeen ons de regen die de hele week uit de lucht viel, amper deed opmerken.
Het werk op de houtzagerij werd steeds vaker afgewisseld met het helpen aan het huis, meer bepaald het aanleggen van een houten voetpad naar de voordeur (die een zijdeur is als je eerlijk bent).
Denis had nog meer voorstellen in petto, waardoor we in het Australisch appartement van James en Laura verzeild raakten, om varkensgebraad te eten samen met een aantal mensen die al een paar uur diep in het glas aan het kijken waren. Gezellige avond, wat vreemd ook – zowel voor ons als voor hen om daar plots te verschijnen, maar zot (of in hun geval, zat) zijn doet geen zeer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten