Bij onze aankomst in Cairns, de laatste ‘grote’ stad op de noordwaartse tocht langs de oostkust, werden wij op luid gejuich onthaald door de plaatselijke vleermuizenkolonie – waarlijk een bijzonder zicht. De arme beestjes waren zodanig enthousiast dat zij in hun broek deden (bij nader inzien doen zij dat dagdagelijks, in die mate dat men ’s ochtends de stoep komt kuisen en dat ongelukkig geparkeerde auto’s bij de carwash moeten passeren).
Verder bleek Cairns niet alleen de grotere versie van Airlie Beach te zijn (de aandachtige lezer herinnert zich nog wat/waar dat was), en ook bommertjesvol boekingskantoren te zitten om – ditmaal wél – naar het echte Grote Koraalrif te trekken, maar bovendien is het centrum (jawel, er is hier iets die naam waardig) doorspekt met restaurants, cafeetjes, winkeltjes en al wat een mens nodig heeft die sinds de voorbije 1800 kilometer (lees: sinds Brisbane) geen sfeervol stukje bewoonde wereld meer heeft gezien.
Als u geen gevoel heeft voor afstand in numerieke vorm: het is grofweg alsof je van Amsterdam tot Madrid zou rijden, zonder Brussel, Parijs, Barcelona en co tegen te komen, en eveneens zonder kleinere maar daarom niet mindere plaatsjes als Leuven, Avignon en Perpignan te doorkruisen.
Enfin, Cairns valt dus reuze mee qua stadje, ook door het arsenaal aan gratis faciliteiten op maat van de gemotoriseerde rugzaktoerist: veel parking in en rond het stadscentrum, enkele openbare toiletten die ’s nachts open blijven en warme (warme!) douches aan de esplanade langs de kust.
Wij doken op zoek naar een deal zoals in de Whitsundays een van de boekingskantoren binnen en kwamen weer buiten met een boarding pass, goed voor een dagtrip voor twee personen op de Osprey V, het snelste jacht richting het Groot Barrière Rif. Dit keer hadden we geen grote korting gescoord, maar wel een gratis initiatieduik. Met een beetje een bang hartje gingen wij de volgende ochtend aan boord, samen met nog iets meer dan honderd anderen (wat wel even verschieten was na het bijna privé-uitje in de Whitsundays).
Na een briefing werden de gewillige duikers ingedeeld in groepjes van vier, die elk onder begeleiding onder water zouden gaan. We leerden eerst onze duikbril ontdoen van insijpelend water, daarna leerden we ook ons mondstuk weer watervrij te krijgen moest er iets mee mislopen, en dan werden we met een zuurstoftank op de rug en flippers aan de voeten in het warme water (26 graden!) van de grote oceaan gedropt.
Gelukkig moesten we onze armen inhaken en gingen we zo samen met de duikinstructeur een rondje maken, want helemaal alleen zouden we het niet hebben aangedurfd (eens in het water valt de zwaartekracht voor een groot stuk weg vermits je zuurstoftank je drijvend houdt ter plaatse, en dan is alle gevoel voor onder en boven en links en rechts weg en je weet niet waarheen want overal rondom is het blauw blauw blauw).
Onderweg zagen we niet alleen vanalle visjes (zoals een van de neefjes van Nemo, uit de familie van de clownvissen, temidden van spagetti-achtige anemonen), we konden ook onze hand tussen de metersgrote, happende schelpen van een reusachtige slijkmossel (zoek naar ‘clamshell’ in goegel voor een beter beeld) steken, we zagen koralen met gekkere vormen en veel meer kleuren dan de vorige keer, en ons hart bonkte nog enkele tikken sneller toen we voorbij twee haaien gleden die lagen te dutten op de oceaanbodem. Denk niet dat wij honderd meter diep zaten, we zijn maar tot een viertal meter onder water gegaan, het koraal zit gelukkig bijna aan de oppervlakte.
Twintig minuten bleven we zo bubbels blazen, met onze ogen vol verbazing – jammer genoeg zijn hiervan, in tegenstelling tot bij onze eerdere cruise, waar we gratis onze geheugenkaart in een waterbestendige camera konden steken, geen foto’s.
Later op de dag zagen we nog allerlei vissen en mooie koralen tijdens het snorkelen en op de terugweg was er een hilarische show van ‘Elvis’ de entertainer, en zo werd ook deze boottocht een dag om nooit te vergeten.
de vleermuiskolonie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten