Hanne en Bart Down Under: 08-06 I am sailing, I am sailing!

Het pad waar we op het einde van de laatste Australië-aflevering op trokken, leidde ons zonder omwegen naar Airlie Beach, de kleine maar drukbezette springplank naar de Whitsunday Islands, een groep van 94 eilanden die een twintigtal kilometer voor de kust ligt en deel uitmaakt van het Werelderfgoedgebied van het Groot Barrièrerif, hoewel het nog niet het eigenlijke barrièrerif is.
Vermits een zeilcruise doorheen de Whitsundays trots in de top vijf van de Australische must-do’s prijkt, waren wij bereid hieraan een flinke duit te spenderen. Met meer dan zestig maatschappijen die trips organiseren en praktisch evenveel boekingskantoren die strijden om de aandacht, vallen er hier en daar op het juiste moment uitstekende deals te sluiten voor de snelle beslissers met een flexibele agenda.
Een van die heel goeie deals was een cruise aan boord van de Whitsunday Getaway, drie dagen, drie nachten, met acht personen op een ‘luxe’-catamaran. De boot was daags voor vertrek nog maar half volgeboekt waardoor de prijs ondertussen gehalveerd was. Hoewel die halve prijs nog steeds een stuk boven ons virtuele budget was, besloten we om eens zot te doen en die zeer flinke duit toch maar op tafel te gooien. Spijt hebben we daar niet van gekregen.
Kapitein-klusjesman Pete en kokkin-huisvrouw Trish vertelden ons en onze medezeelui (een jong Nederlands-Deens koppel en vier knettergekke Australische madammen) waar we wel en niet mochten aankomen; toen werd het zeil gehesen en waren we weg voor drie zalige dagen van zon en zee (en wind). Drie dagen zwalpen en zeilen, soms zelf kapiteintje spelen, je in je wetsuit wringen om zelf de vis uit te hangen in het water, verschieten als een visje aan je buik komt krabbelen of aan je snorkelmasker begint te sabbelen, bruiner bakken dan een zevengranenbrood op Whitehaven Beach of op het dek, opnieuw verschieten als George de Maori wrasse zijn meer dan een meter lange schubbige zwemlijf langsheen je benen stuurt en daarna smullen van de hapjes die klaarstaan als je uit het water komt met het beeld van een schildpad nog in je achterhoofd.
Soms werd het wat wee in de maag tijdens het varen, en urenlang zachtjes klotsen en schommelen is niet echt bevorderend voor de nachtrust, maar al bij al viel de beproeving voor de maag zeer goed mee, zeker omdat de vier madammen genoeg pilletjes meehadden om ons allen voor twee weken zeeziekloos te houden.
Op het einde van de dag (eens alle wateractiviteiten achter de rug) mocht dan wat overdag niet mag: een glaasje wijn of een pintje bier terwijl je de zon ziet zakken in de zee, o jee, met om je heen niets dan rustig rimpelend water. En water. En water.