15-06 Het Atherton Tableland

Voor diegenen die het moeilijk hebben met Engelse termen, het betreft hier het tafelland omheen het stadje Atherton. Het woord ‘tafelland’ is bij deze officiëel uitgevonden (vertel het voort aan mijnheer Van Dale) en betekent ‘heuvelachtige hoogvlakte’. Echt hoog kan je het Atherton Tableland niet noemen, vermits de grond er over het algemeen slechts zo’n drie- tot vierhonderd meter boven de zeespiegel uitsteekt, maar er zijn punten die de duizend meter naderen, hetgeen voor een Vlaams laaglander al Alpijns begint aan te voelen.
Kriskras doorheen het tafelland lopen kreekjes, stroompjes, waterloopjes, beekjes, vlieten en waterwegjes (als u nog een synoniem kent voor ‘riviertje’ kan u het gerust denkbeeldig aan dit rijtje toevoegen) die hier en daar samenvloeien, langzaamaan wat aangroeien en op sommige plaatsen plotsklaps naar beneden loeien onder de vorm van een waterval.
De Millaa Millaa falls, de Malanda falls, de Jourama falls, de Zillie Falls, de Ellinjaa Falls, de Mungalli Falls en ga zo maar verder en voort.
Wij zagen er geen graten in (tenzij dan omhuld door visjesvlees, kieuwen en vinnen) om de kust te verlaten en al dat zoetwater te gaan aanschouwen en dus maakten wij met plezier een westwaarts ommetje.
De eerste dag hadden we nog last van miezerig weer en avondlijke regen, maar daarna kwam de zon er weer door, was alles fris en groen en op de koop toe zwommen er schildpadjes dicht genoeg aan de oppervlakte van een van de riviertjes zodat wij ze met onze eigen ogen konden zien.
Met de steeds lager hangende avondzon aan de einder trokken wij verder om wat later diezelfde eigen ogen wagenwijd open te moeten trekken om de Cathedral Fig in één stuk op ons netvlies te krijgen. Deze vijgenboom is van het type ‘wurgvijg’, hetgeen wilt zeggen dat hij (of zij) als een klein jongentje (of meisje) op zeer jeugdige leeftijd stiekem in een of andere boom kruipt, zich daar nestelt en begint te groeien. Na een tijdje wringen en wriemelen wordt de oorspronkelijke boom volledig gewurgd door de vijgenboom door middel van tientallen armen, tentakels en wortels die door de lucht zweven.
Eens het vijgenboompje groot, is het andere boompje dood, waardoor er een holle ruimte in het midden van de vijgenboom ontstaat, die samen met het complex van alle wurgtakken en wortels een grote cluster van kieren, spleten en holtes vormt – vandaar in dit excentrieke geval de naam kathedraalvijg.
Als de Australiërs het vertikken om straffe gebouwen neer te poten, dan doet moedertje natuur het zelf wel.