Na vijf weken ploeteren, zwoegen en ploegen als een boer in de plantenkwekerij werd het stilaan te koud in Park Ridge voor trekvogels zoals wij en dus besloten we weer op pad te gaan in onze ondertussen opnieuw licht omgebouwde woonwagen, onze zuurverdiende centjes in de achterzak.
Om eerlijk te zijn, zijn die vijf weken voorbijgevlogen aan sneltreinvaart, het was een mooie tijd en dus was het even slikken om het eenvoudige huis te verlaten en weer in een nog veel eenvoudiger optrekje te gaan wonen. Met zonnige vakantiedagen in het vooruitzicht beten we door die zure appel.
Voor het definitieve vertrek richting het noorden hadden we nog enkele zaakjes te regelen, waaronder het verlengen van de registratie van de bovenvermelde mobiel. Dit dient te gebeuren in drie stappen: eerst het verlengen van de verplichte verzekering (de green slip), daarna genoeg punten scoren bij de rijwaardigheidstest in de garage en daarna met de goeie rapporten van stap één en twee bij de overheid het nodige geld op tafel leggen voor een nieuwe sticker voor op de voorruit.
Stap één ging zodanig vlot dat stap twee wel voor problemen moest zorgen. Jawel, na honderd kilometer terugrijden tot in staat New South Wales bleek alles in orde te zijn met ons voiture, behalve dat een van de twee staven die de motor op zijn plaats houdt, was gebroken. Het reservestuk zou pas de volgende dag geleverd kunnen worden en bovendien had de mechanicien dat bij een model zoals de onze nog nooit vervangen. Na wat aarzelen gaven we groen licht voor de operatie.
Bij het oppikken van de auto beseften we – te laat eigenlijk – dat er iets niet klopte met de rekening en dat de Duitse garagist had geprobeerd om ons in het zak te zetten. Het geld was ondertussen wel al van de rekening, en na heel wat gedoe en zeer ongepast gedrag van de Duitser hebben we een beetje van ons geld teruggekregen.
Bij de overheid (de RTA) ging ook niet alles zoals het hoorde, omdat we een verlenging van de registratie wilden voor 6 maand en niet voor een heel jaar, maar dat werd blijkbaar enkel online of per telefoon verkocht (stel je voor dat je een klein brood wilt kopen bij de bakker, en dat ze je daar zeggen dat je ofwel een groot brood moet nemen, ofwel op internet je kleine brood kan gaan bestellen). Binnen een paar weken kunnen we bellen en hopelijk raakt alles dan alsnog in orde.
Tweede zaakje dat te regelen viel was het innen van het loon voor het leggen van het tuinpad. Enkele onbeantwoorde telefoontjes en berichten hadden ons al het ergste doen vermoeden, maar de ontvangst die we kregen toen we bij de houtzagerij binnenstapten liet geen twijfel meer bestaan. Wij kregen nota bene de volle laag en werden afgedaan als onfatsoenlijke lieden met gebrek aan respect. Uiteindelijk kalmeerde de voormalige werkgever en scheepte hij ons af met een smoesje en een belofte van alsnog te betalen – iets waar tot nader order nog steeds geen sprake van is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten