Hanne en Bart Down Under: 27-09 Een eigen huis, een plek onder de zon

Den Belg is geboren met een baksteen in de maag. Sommigen onder jullie hebben die baksteen al lang geleden opgehoest, bij anderen is hij momenteel volop aan het ontsnappen, en bij nóg anderen (waaronder wij) zal het nog een tijdje (of misschien zelfs eeuwig) duren eer ze ervan verlost zijn.
Met al het dorre open land dat hier in Australië voor het grijpen ligt en onder druk van de voortdurende bevolkingsaangroei, verkavelt men er hier nog lustiger op los dan bij ons. Rond Perth alleen al kan je op een stuk of drie, vier plaatsen terecht voor telkens een paar duizend nieuwe, op maat gesneden lapjes grond.
Al de bouwlustige Australiërs hebben geen last van bakstenen in de maag. Geen ontembare drang naar het zetten van hun eigen, gepersonaliseerde droomhuis om voor eens en altijd in te wonen. Australiërs sleutelen liever op de deur, bemoeien zich pas met hun bouw als hij er bijna staat en gaan vijf jaar later alweer op zoek naar iets groter, beter of gewoon nieuwer. Voor het kiezen van hun badkamertegels of het materiaal voor hun keukentablet bladeren zij niet graag door een catalogus, maar gaan zij in hun favoriete verkaveling op bezoek in het ‘display village’.
Een display village is exact wat de naam zegt: een verzameling van kijkwoningen; niet één, niet twee, maar minstens tien en over het algemeen bijna twintig. Alle sleutel-op-de-deurfirma’s staan er broederlijk naast mekaar, zij aan zij zo goed als hetzelfde showmodel tentoon te stellen.
Nieuwsgierige neuzers als we zijn, deden ook wij de toer, van mini-voortuintje naar mini-voortuintje. Bij het binnenkomen val je ofwel bijna in de ‘ensuite’ master bedroom, ofwel sta je met je beide voeten op het tapijt van de ‘theatre room’. Verderop glijd je van de ene ruimte de andere in, steevast langsheen een studeerkamer, een eetkamer, een zithoek, een keuken, een webcorner, een wasplaats en een reeks kinderkamers.
Grote huizen dus. Serieus grote huizen, alles op één gelijkvloers geduwd. Meestal is het stuk grond tussen de vier- en vijfhonderd m² en daarop dondert men dan zonder enig gevoel voor oriëntatie een huis van driehonderdvijftig à vierhonderd vierkante meter, hetgeen behalve het reeds vermelde mini-voortuintje nog plaats laat voor een zogeheten ‘al fresco’, een stukje terras dus (dat precies liever niét gekoppeld is aan de keuken en eetkamer, dan wél, Joost mag weten waarom); en een streepje achtertuin.
Bovendien staan deze vrijstaande villa’s niet op zo’n drie meter van de perceelsgrens, maar op één meter. Gezellig dicht bij mekaar, op het ritme van: mijn huis, een smal gangetje (net breed genoeg om je ramen te kunnen kuisen), een lelijke metalen schutting (een haag vergt uiteraard veel te veel onderhoud), opnieuw een smal gangetje (net goed genoeg om de airco-module op kwijt te kunnen) en dan de buren (we zijn nog maar nét twee meter verder).
Je kan je voorstellen dat wij wat betreft de buitenruimte compleet onbegrijpend onze ogen uitstaarden. Het klimaat is hier twaalf keer zo begerenswaardig als het Belgische, maar niemand ligt wakker van wat er buiten zijn muren beweegt, van een terras, een tuintje of een stukje gazon om de kinderen op te laten spelen (vaak komt er buiten dan nog vanalle rommel te staan vermits er geen kelder, zolder of bergruimtes voorzien zijn).
Twee verdiepingen bouwen om minder grondoppervlakte in te nemen? Ho maar, wete gij wel wa da da koooost? Volgens ons niet zo schabouwelijk veel meer, maar wij zijn uiteraard slechts een stelletje toeristen. Geef ons maar onze eigen Belgische manier van bouwen, of een van de oudere en wél zin- en karaktervolle Australische optrekjes, van waaruit we af en toe zo’n kijkwoningen-uitstap kunnen doen, want – het moet gezegd – dat is als niet-bouwlustig bezoeker uiterst vermakelijk!