28-08 Fremantle

Klokslag twaalf uur op vrijdagmiddag luidde er een onhoorbare bel en zo was het (naar onze werkgrage goesting iets te vroege) einde van de derde werkweek (de tweede tussen de bloemen) een feit. Vermits elk nadeel (vroeg stoppen met werken = minder uren betaald krijgen) ook zijn voordeel heeft (naar huis!), zaten wij niet bij de pakken neer, maar winkelden wij al gauw alle benodigdheden bij mekaar om ’s avonds Jade en Kate (u weet wel, de huisbaas en zijn toekomstige wederhelft) te ontvangen.
Met geklingel, geklangel en zonder geklungel draaiden wij een driegangenmenu in mekaar dat enkele uren later eenieders smaakpapillen deed tintelen: koude komkommer-yoghurt soep vooraf, een trio van pasta dat de maag vulde tot er enkel nog gaatjes overbleven en als klap op de vuurpijl typisch Australische Tim-Tams (jammie chocoladekoekjes).
De volgende ochtend waren wij vroeg genoeg uit de veren om te zien dat het een mooie dag zou zijn, en dus brachten we onszelf in stelling om bij wijze van ‘een eerste uitje in Perth’ te dagtrippen naar Fremantle, genoemd naar kapitein Charles Fremantle, die in mei 1829 in naam van de Engelse koning George de Vijfde op die plek officieel de hele godganse Australische westkust bezette.
‘Freo’, zoals de locals dit pittoreske havenstadje heten, ligt 20 kilometer ten zuiden van Perth aan de monding van de Swan River (diezelfde rivier die ten noorden van Perth door de wijngaarden van de Swan Valley slingert en die de grootstad zelf in twee snijdt). Met de hartverwarmende goedkeuring van de zon flaneerden wij doorheen de met 19e eeuwse koloniale gebouwen bezaaide straten, langsheen leuke (maar erg dure) boetiekjes en andere winkeltjes met nuttige spullen en niet zo nuttige maar des te aardigere aardigheden die zonder veel moeite een plaatsje zouden kunnen afdwingen in uw of onze woon-, slaap- of eetkamer.
Net als vele anderen links en rechts van ons, genoten wij van een ‘al fresco’ lunch (hip Engels taalgebruik, om gewoon te zeggen dat je buiten op een terrasje zit) op de gezellige Cappuccino Strip, om daarna meer dan verzadigd de Fremantle Markets te doorkruisen.
Daarna waren onze beentjes moe en net zoals we waren gekomen, lieten wij ons met de gratis stadsbus – via een efficiënte buslus – weer terugbrengen naar de parking waar we ons eigen busje hadden achtergelaten.
Met een van de betere Vlaamse spreuken in het achterhoofd (ééntje is geentje), gaan wij binnenkort ongetwijfeld nog eens terug voor meer…




Oude straten van Fremantle




Gekke meneren en stoelen op de Capuccino Strip



Fremantle Markets