02-08 De Coral Coast en Shark Bay

Van de ene publiekslieveling naar de andere trekkend, was het kort na Karijini de beurt aan de koraalkust. Zoals de naam van het beestje al doet vermoeden, zijn er hier twee dingen waarvoor een mens al eens uit zijn schelp wil kruipen: koraal en kust, en elk van beide aspecten is voor diezelfde mens toegankelijk onder de beschermende mantel van ‘nationaal park’: het Cape Range NP (boven de zeespiegel, op het land) neemt maagdelijke duindomeinen en steenachtige rivierkloven voor zijn rekening, terwijl het omliggende Ningaloo Marine Park (onder de zeespiegel, in het water) heerlijke helblauwe waters en koraalriffen op het menu heeft staan.
Beide nationale parken strekken zich uit aan de westkant van een honderdvijftig kilometer lange, dertig kilometer brede landtong die uit het vasteland de oceaan in priemt. Het leek wel alsof heel gepensioneerd en caravannend Australië (deze bevolkingsgroep is zo mogelijk nog groter dan bij onze kaaslievende noorderburen) samen met ons dit stukje van de wereld wilde bezoeken, waardoor wij onze toevlucht moesten zoeken tot een camping buiten het nationale park (wildkamperen was hier enkel mogelijk in de variant waarbij je fikse boetes aan je been krijgt). Daar moesten we in eerste instantie een stuk meer betalen dan wat ze ons in de toeristische dienst hadden verteld (‘we hebben nét vandaag de prijzen verhoogd!’), maar bij wijze van gunst (of zouden onze schattige snoeten er voor iets hebben tussen gezeten?) konden we toch aan de oorspronkelijke prijs overnachten.
Na al dat praktische gedoe waren wij net op tijd weer buiten om te zien dat de zon stiekem al achter de duinen aan het wegkruipen was. Met haastige voetjes baanden wij ons een weg door enkele zandbanken, veroorzaakten daarna een kleine strandzandlawine waarbij geen noemenswaardige slachtoffers vielen en toen vonden wij een prima plekje achter een kanjer van een duin die door de wind op de meest bizarre manier op een hoopje was geblazen. De zon wist ondertussen met zichzelf geen blijf en doofde dus maar in de verte in de zee en toen het bijna donker was keerden wij voorzichtig terug op onze stappen.
De volgende ochtend waren wij vroeg uit de veren en balanceerden wij op de ronde witte keien en hoekige bruine rotsen van de Mandu Mandu Gorge, waarna we een stel gehuurde snorkels in de aanslag brachten en ons licht gebruinde lijf in de schilderachtige waters van de Turquoise Bay gooiden. Bijna verkleumd en zonder een vis te zien stonden wij niet veel later weer op het strand, met luidruchtig geklappertand en met al bibberend een handdoek in de hand (als je het in de noordzee wat te warm vindt, kom dan maar naar hier).
Als een diepgevroren broodje, smachtend naar een voorverwarmde oven, doken wij in onze auto, ramen en deuren gesloten in de volle zon (soms zegt een mens geen nee tegen het serre-effect), en zo waren wij na een tijdje weer op temperatuur. Gek als we zijn waagden we ons dan opnieuw het water in bij de Oyster Stacks, waar het gelukkig ietsje pietsje warmer was, er meer vissen zwommen dan wij haren op ons hoofd hebben staan en waar onze snorkelhuur uitgaven zo toch nog de moeite waard werden.
Na een tweede opwarmbeurt spiedden onze ogen van bij de Vlamingh vuurtoren met succes diep in de oceaan naar de witte fonteinpluim die door walvissen de lucht wordt ingejaagd als ze aan het wateroppervlak naar lucht komen happen. Een paar walvisspuiten en twee uur rijden later zat de dag erop, even vlug als hij gekomen was.

Vierhonderd kilometer ten zuiden van de Coral Coast priemt opnieuw een ongeveer honderdvijftig kilometer lange, dertig kilometer brede landtong diep de oceaan in, ‘Shark Bay’. Ook hier zegt de naam het zelf: in de haaienbaai woont een meer dan gemiddelde populatie haaien, al is dat niet de hoofdreden waarom wij – nog steeds schijnbaar in gezelschap van heel gepensioneerd en caravannend Australië – ernaar afzakten. Die reden luistert naar de uiterst misleidende naam ‘Monkey Mia’, want er is geen aap te bespeuren – het zijn de dolfijnen die dit kleine plaatsje wereldberoemd maken (dat wereldberoemd, zo noemen ze het hier zelf, want wij hadden er, net als u allicht, tot voor een paar weken nog nooit van gehoord).
Een groep dolfijnen komt hier dagelijks meermaals uit vrije wil vanuit de wijde, wilde wateren zijn neus aan het oppervlak steken, waarbij ze volgens een strikt regime – en tot groot jolijt van alle bezoekers – enkele vissen krijgen toegeworpen. In drie ochtendlijke voedersessies krijgen enkel de volwassen dolfijnen tot maximum tien procent van hun dagdagelijkse voedselbehoefte aangereikt, waardoor ze (gelukkig) het zich niet kunnen permitteren af te leren hoe een dolfijn te zijn, en ze het grootste deel van de dag in volle zee doorbrengen met hun jongen, op zoek naar eten.
Wij waren net op tijd voor de laatste voedersessie, en daar mocht onze vrouwelijke helft de laatste vis van de dag in een dolfijnenmond steken, maar een vliegensvlugge, ongemanierde mijnheer dacht dat het aan hem was, stak voor en zette zo een domper op de dag.
Uiteindelijk besloten we de volgende ochtend nog eens opnieuw te proberen, en door er ongelooflijk super-enthousiast uit te zien, werden we bij de tweede sessie opnieuw uitgekozen en hadden wede eer om mevrouw Surprise te voederen.
Blij als een dolfijn (ze zijn zo lief mijnheer, en hebben altijd een glimlach op hun gezicht) gingen wij er daarna vandoor, met onze aller-allerlaatste in Brisbane verdiende dollars, regelrecht richting Perth.



Op weg naar... tja naar waar?


Wat een duin!


Is het het einde van de wereld... of gewoon een slechte foto van de zonsondergang?



Uit de wind, in het zonnetje... heerlijk!


De Mandu Mandu Gorge




Niemand, een jongedame en blote tenen bij Turquoise Bay


Doorzichtig water bij de Oyster Stacks, zodanig dat je het bijna niet eens ziet.




Tijd voor dolfijnen-ontbijt!


Stefaan de pelikaan.


Langs velden en wegen waren zij gekomen...


... tot in Perth