30-12 Melbourne – op stap in’t stad

De eerste aanraking met het Melbournse uitgaansleven was vanop afstand. Niet eens van heel erg ver hoor, gewoon vanop enkele meters. Overal waar wij de eerste dagen een voet durfden te zetten, zette ook de plaatselijke bon-chic bon-genre parmantig hun beste beentje voor. Reden hiervoor: Spring Racing Festival, het absolute hoogtepunt van het jaar voor de jockey, de gokbureaus, de paardenrennen-liefhebbers én – last but not least – het is het gouden weekend van de gepluimde hoed.
Combineer deze grand-luxe-mentaliteit met de genetisch inherent aanwezige drang der Australiërs (getuige de uitdrukking it’s beer o’clock) om hun binnenste te vullen met alcoholische drank, en u kan zich de decadente taferelen al voorstellen. Winnaar qua schaamtelijkste voorval dit jaar was de persoon die tussen twee bijna tot stilstand gekomen treinwagons in slaagde te sukkelen en er met behulp van een heel eskadron urgentiemedewerkers een dik half uur later weer min of meer heelhuids van tussenuit kwam.

Dat zélf op stap gaan schandelijk duur is, bleek toen we met Kurt en Marie (twee werkmakkers van bij de Westfield campagne) in de rooftop bar een kijkje gingen nemen, hetgeen uitdraaide op een super vrijdagavond. De volgende dag snoven wij met een zeldzaam straaltje zon lentefrisse geuren op in het Hispanic Festival in Fitzroy (een van de trendy-maar-niet-fancy buurten), opnieuw met Matt, Em en hun vrienden Alex en Aurélien.
Een week later was het tijd voor het kerstfeestje van Sweeney. Nu moet u weten dat een kerstfeestje in Australië niet licht wordt opgevat. Het kerstfeestje van het werk is het moment waarop iedereen die niet permanent met een Australisch vakantiegevoel in zijn hoofd rondloopt, zichzelf naar hogere sferen drinkt op kosten van – en samen met – de oversten. Met het kerstfeestje wordt hier niet gelachen, en er wordt niet gierig over gedaan (de hele Sydney-afdeling werd bijvoorbeeld voor twee dagen simpelweg overgevlogen naar Melbourne). Ondanks het feit dat alles op een donderdag plaatsvond en wij bij de weinigen waren die geen verlof hadden op vrijdag, werd het een duizelingwekkende avond, met als kers op de taart: een comfortabele rit naar huis, gesponsord door mijnheer Sweeney’s taxi-coupon.
Zonder het goed en wel te beseffen sukkelden wij de volgende dag in een nieuw gratis-gratis-gratis avontuur, toen Kurt ons en Marie opbelde met de melding dat we ons naar het Etihad Stadion moesten haasten als we het concert van U2 wilden meepikken. Niet getreuzeld dus, en pakweg twee uur later zagen wij Bono en consoorten van hoog in de tribune (dat heb je dan met gratis tickets op onuitverkochte plaatsen) van jetje geven. Een vreemd gevoel wel, om zodanig ver weg (en vooral zo hoog erboven) te zitten dat je je bijna een buitenstaander voelt, maar toch (ondanks het feit dat je ons geen fans kan noemen) keerden wij tevreden weer naar huis.
Sinds het kerstfeestje zijn wij elk weekend in de weer met onze collega’s om nieuwe stekjes te ontdekken in het Melbournse nachtleven (New Guernica, Cookie, The Toff, het Carlton Hotel), en wat ons daarbij uitermate gelukkig (en jaloers) maakt, is dat waar je ook bent, en hoe lang je het ook trekt, je geraakt zo goed als altijd met het openbaar vervoer weer naar huis. (behalve als je op een weekdag op de lappen gaat, wat wij aan den lijve ondervonden tussen Kerst- en Nieuw, waardoor wij onze tweede en laatste gratis taxi-coupon vroeger dan verwacht in de strijd moesten gooien).

Het sociale verhaal gaat genadeloos verder met etentjes. Na drie-euro-pizza’s bij Bimbo’s kwam op de 12e december een verjaardagsdiner, gekookt door Kurt (die behalve een ondertussen ex-collega ook een gecrediteerde Mexicaanse chef-kok is), een erg jammie jammie authentieke Mole Poblano. Nog enkele dagen later waren wij eindelijk aan het feest in St-Kilda, het heiligdom der backpackers, waar het strand de stad ontmoet en wij een ‘bowl of wedges’ (een kom gevuld met een soort Australische frieten/gefrituurde aardappelschijven) aten met zure room en sweet chili – een klassieker.

Kerstmis bracht ons geen sneeuw, maar stilaan beter en beter weer en een zeer gesmaakte (doch zeer anderse dan thuis) raclette in het bescheiden gezelschap van onszelf, vermits iedereen die we hier kennen bij familie vertoefde (vaak op een deken in een park ergens ten velde) of in Sydney zijn heil had gezocht voor de feestdagen.
Op oudejaarsavond raasde doorheen heel de staat Victoria (misschien als tegengif tegen de nattigheid in Queensland) een exact 24 uur durende hittegolf, die alles wat zich buitenshuis bevond omtoverde tot één gigantische sauna (meer dan 40 graden) met een gloeiend hete strakke bries – warme wind zoals die in je gezicht springt als je de oven opent om van iets te dichtbij te kijken of je lasagne nog niet aan het aanbranden is.
Heet heet heet: de bijzondere context waarin wij naar Simon’s penthouse trokken op de 18e verdieping aan de rand van het CBD, met uitzicht op de haven, de Docklands, vanwaar het vuurwerk de Nieuwjaarshemel in zou worden geschoten. Zelfs zodanig heet en winderig dat al het privé-vuurwerk was verboden wegens te groot brandgevaar!
Geen uitgebreid tafelen, dineren en souperen (een al staand gegeten pasta was ons deel), maar wel een geweldige locatie, en bovendien een heel leuk feestje met een tiental zielen dat iets te vroeg op zijn einde liep… (misschien symbolisch voor het hele jaar 2010).



een bad vol frisse drank


vlnr: H, Marie, B, Kurt


H&M



U2 van bijna in de lucht


vlnr: 0,5 Mikey, H, Aldo, Milena, B, Taylah, ?, Alex


B & H


H & Alex


H, B, Beth, Aldo


A & H


oudjaar - H in het halletje in ons Preston-huis


oudjaar - H in de inkomhal van Simons penthouse


tja, een dansje


B arresteert Kurt


het vuurwerk!