Job twee was het opbellen van aandeelhouders van Westfield, een grote winkelcentrum-groep die een herstructurering voorstelde.
Het voordeel van deze laatste optie was een veiliger betaalschema (per gewerkt uur), het nadeel de dress-code: corporate casual, hetgeen zoveel betekent als: laat je jeansbroek maar thuis en trek eens iets deftig aan, een stropdas hoeft nét niet.
Na heel wat twijfelen trokken wij op pad naar de betere tweede-handswinkel (hier heet dat een ‘op-shop’), op zoek naar de betere outfit. Voor een prikje verzamelden wij ieder een broek en een hemd; daarnaast tikten we ook een gekleed paar herenschoenen op de kop (de lijm om die niet uit mekaar te doen vallen, kostte meer dan de schoenen), enkele sets damesmuiltjes (om het vrouwelijk schoenenkoopcliché alle eer aan te doen) een kleedje en een blouse.
Met meer kleren en schoeisel dan nodig en bergen minder verloren geld dan verwacht, wandelden wij buiten bij ‘Savers’ (what’s in a name?), klaar voor onze belangrijke job (tenminste, als je afging op onze kledij).
Na enkele dagen telefoneren over investeringsmogelijkheden, rente-uitkeringen en herschalingen van toewijzingen van aandelenpaketten van afsplitsingen van vastgoedgroeperingen, werd het eerste deel van de campagne al stopgezet. Hier en daar was iemand opgebeld die met het verkeerde been uit bed was gestapt, een inbreuk op zijn/haar privacy hoorde rommelen in het achterhoofd en vervolgens dreigementen over rechtszaken in de hoorn prevelde.
We werden bijna stante-pede in campagne twee gegooid, maar al gauw was duidelijk dat ook deze niet zijn beloofde termijn zou uitzitten – en zo zaten wij (ondanks 6 beloofde weken vol met werk) na een dikke twee weken weer zonder werk.
Een paar dagen later hingen wij ergens anders alweer aan de telefoon, ditmaal voor het Climate Smart programma van de regering in Queensland. Mensen opbellen om een afspraak te maken om hun gloeilampjes te komen vervangen door spaarlampen, hun traditionele douchekop door een waterbesparende variant, … De betaling hier was prestatie-afhankelijk en achteraf bleek het betalingsschema zelfs nog negatiever dan ons initieel was verteld. Geen sjieke kleren nodig voor dit soort job, maar wel de continue stress van meer dan een uur lang al geen afspraak meer te hebben geregeld.
Al gauw waren we weer op zoek naar iets anders, en na een tussendoortje in de helpdesk-lijn op de laatste dag van de regionale verkiezingen in Victoria (hetgeen neerkwam op in google maps opzoeken waar het dichtstbijzijnde stembureau was); kwamen wij uiteindelijk terecht – alweer aan de telefoon – bij Sweeney Research, waar wij nu officiëel marktonderzoekers zijn en bedrijven op de rooster leggen over hun IT-beleid, hun voorkeuren bij het plaatsen van jobadvertenties.
We horen Jan Publiek uit over zijn ervaringen/rechten als consument toen hij een frigo had gekocht die niet bleek te werken of een timmerman over de vloer kreeg die zijn werk maar half was komen doen.
Het werk bij Sweeney valt zeer goed mee in vergelijking met alle voorgaande jobs, al is het maar te hopen dat we in de ‘korte’ tijd dat we er zullen blijven, niet stilaan even vreemd en raar en gek en een tikje kierewiet worden als (zonder zever) élke persoon die er al langer werkt dan een jaar – stuk voor stuk is daar een slag aan.
Gelukkig is er min of meer samen met ons een lichting jong, vers bloed aangenomen en kunnen wij tijdens de pauze, zonder ons zelf een aap te voelen in de dierentuin, onophoudelijk roddelen over de collectie freaks.
Hanne @ Sweeney
Bart in zijn 15€-outfit (alles wat u ziet is 'nieuw') voor de eerste werkdag bij Westfield
Geen opmerkingen:
Een reactie posten