Moest er een schaakduel in ‘commercanterie’ worden georganiseerd tussen Australië en België, dan hebben jullie tegenvoeters (de Ozzies dus) een zet in petto die ze bij ons hopelijk nooit ontdekken.
Ergens diep in de vrijdagnamiddag, het exacte uur variërend van geval tot geval, gooien alle tankstations gezamenlijk een smak centiemen bovenop hun normale brandstofprijs, meestal zo’n tien- à vijftiental cent per liter extra (de literprijs voor gewone benzine ligt rond de 1,25 $/l). ’s Maandags valt alles stiekem weer terug op zijn pootjes.
Sinds we door hebben dat tanken in het weekend je onnodig diep in je achterzak doet duiken, denken wij telkens we een tankstation passeren op een zaterdag of zondag, dat sommige Australiërs toch serieuze stommeriken zijn.
Bovendien zijn het smeerlappen, idioten, vetzakskes en hopeloos irritante wezens als het aankomt op hoffelijkheid in het verkeer.
Als voetganger word je per definitie genegeerd, er wordt op je getoeterd als je een zebrapad nog maar durft te benaderen met het waanzinnige idee dat het oversteekplaats is voor tweevoeters. Als automobilist word je op nog meer getoeter onthaald, op de gekste manieren voorbijgestoken en van middenvingers voorzien als je keurig (en dus te traag, te goed aangeduid met je pinker, te voorzichtig) het geschikte voorsorteervak oprijdt.
De motor en knalpot van een achterliggende wagen gromt en huilt als een bezetene als je – in tegenstelling tot je mede-weggebruikers – beslist om niét door het licht te rijden dat al vijf seconden op oranje staat en elk moment rood zal worden. Het snelle vak benutten als er geen verkeer is, zodat de ander vlotjes van de oprit op de eigenlijke snelweg kan rijden, is een absolute ‘no can do’.
Wij negeren met de glimlach alles wat op die manier op ons afkomt en navigeren ons buske onverstoorbaar braafjes van A naar B.
vrijdag 30 april 2010
28-04 Stelselzonne het.
Vermits we het educatieve aspect van het fenomeen ‘reizen’ naar waarde weten te schatten, achten we het bijgevolg onze plicht om onze blogberichten bij momenten ietwat educatief in te kleuren – dit is zo’n moment. (Bij voorbaat onze excuses voor het schoolmeesterachtige toontje, we zijn er ons van bewust dat jullie allen volwassen en gesofistikeerde mensen zijn die geen bijkomende opvoeding meer nodig hebben.)
’t Is al zodanig lang geleden dat onze frank viel over het hiernavolgende topic, dat we het bijna zijn vergeten te vermelden. Toch lijkt het ons niet slecht even stil te staan bij een astronomische vaststelling waar sommigen onder jullie, net zoals wij, misschien nog niet bij hebben stil gestaan.
De zon, beste vrienden, komt zoals jullie weten op in het oosten en gaat weer onder in het westen. Dat is op het zuidelijk halfrond niet anders. Wat wél anders is op het zuidelijk halfrond, is dat de zon niet van links naar rechts, maar van rechts naar links draait (of lijkt te draaien, want zoals algemeen geweten zijn het wij die draaien), hetgeen betekent dat onze meest geliefde vuurbal hier op het middaguur in het noorden hangt en niet in het zuiden. Bizar en geheel tegen onze gevoelsnatuur in, maar de zon staat hier op het heetst van de dag daar waar ze in België nooit komt.
Bij het persoonlijk verifiëren van deze informatie raden we u aan om op uw hoofd te gaan staan na het opstellen van een aarde-zon systeem. De bevestiging van onze waarneming zal als vanzelf over uw brein vallen zoals uw t-shirt zal doen vlak na het innemen van uw positie.
’t Is al zodanig lang geleden dat onze frank viel over het hiernavolgende topic, dat we het bijna zijn vergeten te vermelden. Toch lijkt het ons niet slecht even stil te staan bij een astronomische vaststelling waar sommigen onder jullie, net zoals wij, misschien nog niet bij hebben stil gestaan.
De zon, beste vrienden, komt zoals jullie weten op in het oosten en gaat weer onder in het westen. Dat is op het zuidelijk halfrond niet anders. Wat wél anders is op het zuidelijk halfrond, is dat de zon niet van links naar rechts, maar van rechts naar links draait (of lijkt te draaien, want zoals algemeen geweten zijn het wij die draaien), hetgeen betekent dat onze meest geliefde vuurbal hier op het middaguur in het noorden hangt en niet in het zuiden. Bizar en geheel tegen onze gevoelsnatuur in, maar de zon staat hier op het heetst van de dag daar waar ze in België nooit komt.
Bij het persoonlijk verifiëren van deze informatie raden we u aan om op uw hoofd te gaan staan na het opstellen van een aarde-zon systeem. De bevestiging van onze waarneming zal als vanzelf over uw brein vallen zoals uw t-shirt zal doen vlak na het innemen van uw positie.
27-04 Over bloemetjes (en niet over bijtjes)
U weet al dat wij dagelijks (behalve dan in het weekend) vroeg opstaan om te gaan werken, maar wegens de recentelijke ontwikkelingen op dit vlak is de tijd rijp voor een update.
Het leggen van een tuinpad duurt zelfs voor een onervaren man geen eeuwen, en ook aan het samenstellen van versgeperste boekjes komt, zoals aan alle mooie liedjes, een einde. Geen uitzonderingen op die regel in ons geval, maar niet getreurd; nieuw werk lag op ons te wachten in een plantenkwekerij in Park Ridge, een dertigkal kilometer ten zuiden van Brisbane. In tegenstelling tot het vorige werk moeten we hier minstens vier weken blijven, hetgeen perfect in onze planning past.
De dames dienen plantjes te planten en knoppen te plukken (bij momenten laag-bij-de-gronds werk en dus pijnlijk voor de rug), de heren moeten serres afbreken, opruimen en weer opbouwen; snoeien en bakken met aarde heen en weer zeulen.
Vanaf half zeven ’s morgens gaan wij nu dus vredelievend om met planten, om half elf is het tijd voor ‘morning tea’, om één uur mogen we gaan lunchen en om drie uur kuisen wij (bij momenten letterlijk) onze schup af en keren we gezwind huiswaarts.
Huiswaarts is niet meer naar de bouwwerf van de voorbije weken, maar schuin tegenover het werk, in een Australisch landhuis van de eigenaar van de kwekerij, waar we tegen een huurprijs kunnen verblijven. Het optrekje biedt plaats aan acht personen, maar momenteel is er naast ons enkel een Duits koppel van onze leeftijd, zij werken ook op de kwekerij.
Ditmaal beschikken we over alle apparatuur en faciliteiten die in een woonst horen te zijn, en de eerste dagen zelfs over méér dan dat.
Er leefde namelijk een possum (een buidelrat, u welbekend uit een van de eerdere berichten uit Nieuw-Zeeland) op de kast in de badkamer – niet zo gezellig. Gelukkig was het genoeg om dit een keer te vermelden op het werk en twee dagen later was onze ongewenste medebewoner verdwenen en wonen er behalve mieren, muggen, een occasionele kakkerlak en spinnen zo groot als een pannenkoek (zeker nadat ze kennis hebben gemaakt met een verpletterende schoenzool) enkel nog menselijke beesten.
La casa
\
El trabajo
Het leggen van een tuinpad duurt zelfs voor een onervaren man geen eeuwen, en ook aan het samenstellen van versgeperste boekjes komt, zoals aan alle mooie liedjes, een einde. Geen uitzonderingen op die regel in ons geval, maar niet getreurd; nieuw werk lag op ons te wachten in een plantenkwekerij in Park Ridge, een dertigkal kilometer ten zuiden van Brisbane. In tegenstelling tot het vorige werk moeten we hier minstens vier weken blijven, hetgeen perfect in onze planning past.
De dames dienen plantjes te planten en knoppen te plukken (bij momenten laag-bij-de-gronds werk en dus pijnlijk voor de rug), de heren moeten serres afbreken, opruimen en weer opbouwen; snoeien en bakken met aarde heen en weer zeulen.
Vanaf half zeven ’s morgens gaan wij nu dus vredelievend om met planten, om half elf is het tijd voor ‘morning tea’, om één uur mogen we gaan lunchen en om drie uur kuisen wij (bij momenten letterlijk) onze schup af en keren we gezwind huiswaarts.
Huiswaarts is niet meer naar de bouwwerf van de voorbije weken, maar schuin tegenover het werk, in een Australisch landhuis van de eigenaar van de kwekerij, waar we tegen een huurprijs kunnen verblijven. Het optrekje biedt plaats aan acht personen, maar momenteel is er naast ons enkel een Duits koppel van onze leeftijd, zij werken ook op de kwekerij.
Ditmaal beschikken we over alle apparatuur en faciliteiten die in een woonst horen te zijn, en de eerste dagen zelfs over méér dan dat.
Er leefde namelijk een possum (een buidelrat, u welbekend uit een van de eerdere berichten uit Nieuw-Zeeland) op de kast in de badkamer – niet zo gezellig. Gelukkig was het genoeg om dit een keer te vermelden op het werk en twee dagen later was onze ongewenste medebewoner verdwenen en wonen er behalve mieren, muggen, een occasionele kakkerlak en spinnen zo groot als een pannenkoek (zeker nadat ze kennis hebben gemaakt met een verpletterende schoenzool) enkel nog menselijke beesten.
La casa
\El trabajo
de fotospecial! brisbane bis
het glooiende landschap van de hippe wijk Paddington
Queenstreet
Suitcase Rummage
Bowling in Stafford
Nog even een illustratie van de 'ieder huis zijn eigen kade wijk'
de fotospecial! - Brisbane
Er volgen er nog meer, maar de computers willen hier niet meewerken!
King George Square
Brisbane by night
Brisbane by day
de botanische tuin
King George Square
Brisbane by night
Brisbane by day
de botanische tuin
donderdag 29 april 2010
15-04 Een boekbinder en een houtzager
Op maandag 12 april kwam na een lange lange en vruchteloze zoektocht naar werk dan eindelijk de ommekeer; bij de jobclub van een jeugdherberg lag er voor twee dagen werk te wachten voor een meisje, bij een boekbinderij. Niet twijfelen, doen; en terwijl dat meisje haar eerste dag afwerkte, lag er bij diezelfde jobclub voor een paar dagen werk te wachten voor een jongen, in een houtzagerij. Vermits we beiden in een noordelijke suburb moesten zijn, zochten en vonden we een prima plekje vlak bij de boekbinderij: een parkje met ingebouwde barbecue, een supermarkt en een McDonalds (voor gratis draadloos internet), allemaal op één en dezelfde zakdoek gelegen.
Bij de boekbinderij werden de twee dagen telkens verlengd, en bij de houtzagerij gebeurde min of meer hetzelfde. De baas van de timber yard, Denis, kwam na een dag of drie met de vraag of wij vlak bij de houtzagerij in een huis wilden gaan wonen dat gerenoveerd werd, als een soort van toezicht op de werf. Hoewel er geen keuken, geen meubels en nog veel werk aan het huis was, konden wij vrijelijk beschikken over stromend water (zelfs van het warme soort), elektriciteit, een frigo en een tv met drie posten. Ongeziene luxe dus, hetgeen ons de regen die de hele week uit de lucht viel, amper deed opmerken.
Het werk op de houtzagerij werd steeds vaker afgewisseld met het helpen aan het huis, meer bepaald het aanleggen van een houten voetpad naar de voordeur (die een zijdeur is als je eerlijk bent).
Denis had nog meer voorstellen in petto, waardoor we in het Australisch appartement van James en Laura verzeild raakten, om varkensgebraad te eten samen met een aantal mensen die al een paar uur diep in het glas aan het kijken waren. Gezellige avond, wat vreemd ook – zowel voor ons als voor hen om daar plots te verschijnen, maar zot (of in hun geval, zat) zijn doet geen zeer!
Bij de boekbinderij werden de twee dagen telkens verlengd, en bij de houtzagerij gebeurde min of meer hetzelfde. De baas van de timber yard, Denis, kwam na een dag of drie met de vraag of wij vlak bij de houtzagerij in een huis wilden gaan wonen dat gerenoveerd werd, als een soort van toezicht op de werf. Hoewel er geen keuken, geen meubels en nog veel werk aan het huis was, konden wij vrijelijk beschikken over stromend water (zelfs van het warme soort), elektriciteit, een frigo en een tv met drie posten. Ongeziene luxe dus, hetgeen ons de regen die de hele week uit de lucht viel, amper deed opmerken.
Het werk op de houtzagerij werd steeds vaker afgewisseld met het helpen aan het huis, meer bepaald het aanleggen van een houten voetpad naar de voordeur (die een zijdeur is als je eerlijk bent).
Denis had nog meer voorstellen in petto, waardoor we in het Australisch appartement van James en Laura verzeild raakten, om varkensgebraad te eten samen met een aantal mensen die al een paar uur diep in het glas aan het kijken waren. Gezellige avond, wat vreemd ook – zowel voor ons als voor hen om daar plots te verschijnen, maar zot (of in hun geval, zat) zijn doet geen zeer!
12-04 Brisbane in vogelvlucht
Brisbane in de herfst betekent nog altijd stralend weer (in principe toch) en bijhorend zomers getint vertier. Bijna elke vrijdagavond, zaterdag en zondag zijn er live optredens en activiteiten; leuk, hoewel niet alles spek naar onze bek. Zo lieten we bijvoorbeeld de ‘crafternoon’ links liggen (macramé en sokken haken doen we wel eens op een koude winteravond in 2053), maar doken we met veel plezier in de ‘suitcase rummage’, een rommelmarktje waar iedereen zijn valiesje vol snuisterijen, oude kleren en spullen tentoonspreidt. Afdingen mocht maar hoefde niet eens, want de ‘verkopers’ halveerden hun prijs al als je nog maar met een half geïnteresseerd oog naar hun koopwaar loenste. Op nonchalante wijze tikten wij zo een kleedje, een jasje, een (gratis) boek en twee cd’s op de kop – aan u om uit te pluizen wat door wie is gekocht.
Niet alleen het King George Square, waar voorgaand vertier zich afspeelde, is de moeite waard, Queen Street Mall is dé drukke maar aangename winkel-wandelstraat, de Botanische tuin was de frisgroenste die we in maanden hebben gezien, de marktjes in Fortitude Valley en aan de Riverside, de boetiekjes in Paddington, de Brisbane River die zich doorheen het stadscentrum slingert, de Southbank Parklands (een groot langgerekt park op de zuidoever, recht tegenover het hart van de stad, waar de lokale bevolking komt picknicken en zwemmen – er is een mini strandje en zwembad aangelegd vlak naast de rivier – stemmig!
Naast deze hoofdingrediënten, maken het museum, de bibliotheek en een paar van de koloniale gebouwen Brisbane tot een stevige, smakelijke maar goed verteerbare soep, waar we nog een tijdje van zullen genieten, want, vergis u niet, wij zijn niet meer echt vakantie aan het houden, maar staan dagelijks voor dag en dauw (of eigenlijk net erna) op om te gaan werken – daarover later meer.
Niet alleen het King George Square, waar voorgaand vertier zich afspeelde, is de moeite waard, Queen Street Mall is dé drukke maar aangename winkel-wandelstraat, de Botanische tuin was de frisgroenste die we in maanden hebben gezien, de marktjes in Fortitude Valley en aan de Riverside, de boetiekjes in Paddington, de Brisbane River die zich doorheen het stadscentrum slingert, de Southbank Parklands (een groot langgerekt park op de zuidoever, recht tegenover het hart van de stad, waar de lokale bevolking komt picknicken en zwemmen – er is een mini strandje en zwembad aangelegd vlak naast de rivier – stemmig!
Naast deze hoofdingrediënten, maken het museum, de bibliotheek en een paar van de koloniale gebouwen Brisbane tot een stevige, smakelijke maar goed verteerbare soep, waar we nog een tijdje van zullen genieten, want, vergis u niet, wij zijn niet meer echt vakantie aan het houden, maar staan dagelijks voor dag en dauw (of eigenlijk net erna) op om te gaan werken – daarover later meer.
11-04 Die gouden kust
Hoewel de Gold Coast bezaaid ligt met plaatsjes die luisteren naar ronkende namen als Palm Beach, Mermaid Beach en Surfers Paradise, waren wij zelden onder de indruk. Net voor de weg naar Brisbane een knik maakt en landinwaarts zwenkt, kon het laatste kleine beetje Gold Coast ons toch nog tot staan brengen. Paradise Point bracht de nieuwsgierige pottenkijker in ons naar boven, niet om zijn strand, zijn wuivende palmbomen of zijn cafeetjes-met-zicht-op-de-marina, wél om zijn villawijk waar een netwerk van kanaaltjes is aangelegd zodat de plaatselijke welgestelde dames en heren er naar hartelust tot aan hun eigen achterdeur (of is het de voordeur?) kunnen drijven in hun superdeluxe jachten.
Na Paradise Point snorden we al snel door de verste uiterste buitenwijken van Brisbane. Even later viel de avond en ondervonden we aan den lijve – zoals dat dan zo mooi heet – een eerste verschil tussen de staten New South Wales en Queensland. Supermarkten zijn hier op zaterdag niet open tot negen of tien uur, niet eens tot zeven of acht zoals in België, maar tot klokslag vijf pm. Met onze voorraadkast min of meer zeer leeg, wordt zo’n ontdekking niet op gejuich onthaald.
Drie tevergeefse pogingen bij grotere supermarkten dichter bij en zelfs in Brisbane centrum én enkele uren later zaten wij in het donker gebogen boven onze noodmaaltijd: noedels uit de Aldi.
Na Paradise Point snorden we al snel door de verste uiterste buitenwijken van Brisbane. Even later viel de avond en ondervonden we aan den lijve – zoals dat dan zo mooi heet – een eerste verschil tussen de staten New South Wales en Queensland. Supermarkten zijn hier op zaterdag niet open tot negen of tien uur, niet eens tot zeven of acht zoals in België, maar tot klokslag vijf pm. Met onze voorraadkast min of meer zeer leeg, wordt zo’n ontdekking niet op gejuich onthaald.
Drie tevergeefse pogingen bij grotere supermarkten dichter bij en zelfs in Brisbane centrum én enkele uren later zaten wij in het donker gebogen boven onze noodmaaltijd: noedels uit de Aldi.
zaterdag 17 april 2010
de fotospecial! home & work
het tuinpad
bijna af...
de timberyard
ons tijdelijk huis
keuken
badkamer
slaapkamer (met tv!)
17-04 Altijd prijs, met Jan Thijs (het onverwachtse vervolg)
Tussen de activiteiten en de optredens van de jeugdweek door, probeerden enkele welopgevoede snoodaards het jongerenmagazine M.A.D. te lanceren en dat door het boekske aan jan en alleman uit te delen en er op het einde van de dag een quiz-wedstrijd over te organiseren met mooie prijzen.
Wij waren niet echt geïnteresseerd, tot duidelijk werd dat spieken alles behalve zou afgestraft worden en dus stonden wij met ons exemplaar ter hand paraat. Vijf vragen, vijf prijzen; diegene die het eerst zijn hand opstak en het juiste antwoord daarna in de microfoon sprak, kreeg de prijs. Na de eerste vraag werd duidelijk dat het spelconcept niet echt overzichtelijk was, en vanaf dan diende er om ter luidst gebruld te worden (serieuze verbetering qua overzichtelijkheid, nietwaar?)
Een cadeaubon van 50 dollar ging vlot de deur uit, een spelletje voor X-box, een digitale fotokader en een Ipod volgden en daarna was het de beurt aan de prijs waarop wij onze zinnen hadden gezet: een digitaal fototoestel.
De laatste vraag was nog maar net goed en wel gesteld, of luidkeels geroep en getier weerklonk alom (tenminste, dat veronderstellen we, want wij hoorden enkel onszelf schreeuwen). Na een twintigtal seconden zaten de meesten, inclusief wij, min of meer zonder adem, en keek het meisje dat moest vaststellen wie het luidst stond te roepen wanhopig en besluiteloos in het rond terwijl het gejoel stilletjes wegdeemsterde. Strategisch als we zijn besloten wij in een fractie van een seconde om op dàt moment nog eens onze keel wagenwijd open te zetten en de decibels denderend de opkomende stilte in te sturen.
Bijna dankbaar keek het jury-meisje onze kant uit. Ze kwam naar ons toe gelopen en duwde de microfoon onder onze neus. Het antwoord op de vraag (waarvoor staat M.A.D.?) kwam zonder aarzelen tevoorschijn (Making A Difference – het stond op de voorpagina en we hadden ondertussen meer dan tijd genoeg gehad om dat te zien staan) en zo gebeurde het dat de hoofdprijs – terwijl al de rest nog stond te watertanden – in onze handen belandde.
Het item in kwestie
Wij waren niet echt geïnteresseerd, tot duidelijk werd dat spieken alles behalve zou afgestraft worden en dus stonden wij met ons exemplaar ter hand paraat. Vijf vragen, vijf prijzen; diegene die het eerst zijn hand opstak en het juiste antwoord daarna in de microfoon sprak, kreeg de prijs. Na de eerste vraag werd duidelijk dat het spelconcept niet echt overzichtelijk was, en vanaf dan diende er om ter luidst gebruld te worden (serieuze verbetering qua overzichtelijkheid, nietwaar?)
Een cadeaubon van 50 dollar ging vlot de deur uit, een spelletje voor X-box, een digitale fotokader en een Ipod volgden en daarna was het de beurt aan de prijs waarop wij onze zinnen hadden gezet: een digitaal fototoestel.
De laatste vraag was nog maar net goed en wel gesteld, of luidkeels geroep en getier weerklonk alom (tenminste, dat veronderstellen we, want wij hoorden enkel onszelf schreeuwen). Na een twintigtal seconden zaten de meesten, inclusief wij, min of meer zonder adem, en keek het meisje dat moest vaststellen wie het luidst stond te roepen wanhopig en besluiteloos in het rond terwijl het gejoel stilletjes wegdeemsterde. Strategisch als we zijn besloten wij in een fractie van een seconde om op dàt moment nog eens onze keel wagenwijd open te zetten en de decibels denderend de opkomende stilte in te sturen.
Bijna dankbaar keek het jury-meisje onze kant uit. Ze kwam naar ons toe gelopen en duwde de microfoon onder onze neus. Het antwoord op de vraag (waarvoor staat M.A.D.?) kwam zonder aarzelen tevoorschijn (Making A Difference – het stond op de voorpagina en we hadden ondertussen meer dan tijd genoeg gehad om dat te zien staan) en zo gebeurde het dat de hoofdprijs – terwijl al de rest nog stond te watertanden – in onze handen belandde.
Het item in kwestie
zaterdag 10 april 2010
de fotospecial! - New South Wales
De woonwagen, voor en na een opruimbeurt.
Kitesurfen in Newcastle
Een pelikaan
Seal Rocks
Kamperen Ozzie-style (met frigo`s en al!)
Graffiti
Bart steekt het reservewiel weer (en ditmaal tegoei) op zijn plaats.
Dangar Falls
Dorrigo NP
De omgekeerde verkeerswereld
Kangoeroes !
Wandelen op het water
Abonneren op:
Posts (Atom)