Niet alleen de Noren weten ervan, ook in Nieuw-Zeeland hebben ze fjorden – groen, nat en onbereikbaar. Ideaal dus om een paar dagjes vakantie aan te wijden. Vanuit Te Anau startte onze kleine excursie en een paar honderd bochten, hellingen en watervalletjes later stonden we in de punt van een baai klaar om anderhalf uur het water op te gaan, cruising Milford Sound.
Dezelfde weg terug en weer lekker slapen in de tent op een van de basic campings van de DOC (het Department of Conservation), waar behalve de meestal idyllische ligging vaak enkel een toilet zonder water (een soort septische put dus) niets is behalve de dingen die je zelf meehebt. (tenzij een possum, geen idee hoe dat in het nederlands is, ’t is een groot ratachtig, marterachtig, eekhoornachtig stuk ongedierte dat in veel te grote getalen aanwezig is en ’s nachts al eens een schreeuw durft te slaken op een paar meter van je oordopje).
Eén nacht regende het zoo hard dat we onze tent niet konden opzetten en hebben we in de auto geslapen, iets krapper dan normaal, de achterbank voor de vrouwen en de voorzetels voor de mannen ;-).
Ondertussen is gebleken dat ook op het vlak van eten geldt dat je best voor je eigen zaakjes zorgt. Iets dat op degelijk brood lijkt? Onbestaande. Iets dat doet denken aan knapperige frietjes? Onbestaande. Iets dat als lekker dessert of tussendoortje kan dienen en luistert naar de naam ‘koekje’? Onbestaande.
zaterdag 27 februari 2010
dinsdag 23 februari 2010
23-02 Nieuw-Zeeland Christchurch
Kiwi! – Het is groen van binnen, bruin van buiten en er staat haar op! Jazeker, een Kiwi. In een heleboel namen is hij aanwezig (al gaat het meestal om het met uitsterven bedreigde vogeltje en niet om de vrucht): de Kiwi Bank, de Kiwi Express (busdienst), de Kiwi Brawler (tv-programma), de Kiwi Explorer…
De eerste dag in Christchurch (leuk stadje, met de rivier die zich er doorheen slingert en zo een groene draad door het centrum trekt, overal parkjes, charmante Britse kerkjes en huizen) werd een lange zoektocht naar een luchtmatras en een adapter om (al onze!) elektrische apparaten te kunnen gebruiken. De adapter konden we de volgende ochtend al gaan terugbrengen omdat de gaatjes niet groot genoeg waren en de ingebouwde pomp van de luchtmatras bleek ’s avonds kapot toen we de tent wouden opzetten. Nog net op tijd om ook de luchtmatras te gaan inruilen voor een andere, zonder het kasticketje. Gelukkig zijn Nieuw Zeelanders, in dit geval Debby, erg behulpzaam en kregen we een andere mee, weliswaar af te halen in een andere afdeling, die we maar met veel moeite konden vinden, dankzij Debby’s binnensmondse routebeschrijving. Ze zijn in het algemeen moeilijk te verstaan, die Kiwi’s.
Op het vlak van campings doen ze het veel beter: je voelt je er zowaar een beetje thuis omdat er altijd een keuken en soort van lounge is.
Tussendoor zijn we ook onze ‘El Cheapo’ vierwieler gaan afhalen en nu snorren we met onze zilveren Nissan Pulsar gezwind door berg en dal, langs azuurblauwe meren en frisgroene weiden, tot de zon ondergaat en de nacht ons zacht omringt.
De eerste dag in Christchurch (leuk stadje, met de rivier die zich er doorheen slingert en zo een groene draad door het centrum trekt, overal parkjes, charmante Britse kerkjes en huizen) werd een lange zoektocht naar een luchtmatras en een adapter om (al onze!) elektrische apparaten te kunnen gebruiken. De adapter konden we de volgende ochtend al gaan terugbrengen omdat de gaatjes niet groot genoeg waren en de ingebouwde pomp van de luchtmatras bleek ’s avonds kapot toen we de tent wouden opzetten. Nog net op tijd om ook de luchtmatras te gaan inruilen voor een andere, zonder het kasticketje. Gelukkig zijn Nieuw Zeelanders, in dit geval Debby, erg behulpzaam en kregen we een andere mee, weliswaar af te halen in een andere afdeling, die we maar met veel moeite konden vinden, dankzij Debby’s binnensmondse routebeschrijving. Ze zijn in het algemeen moeilijk te verstaan, die Kiwi’s.
Op het vlak van campings doen ze het veel beter: je voelt je er zowaar een beetje thuis omdat er altijd een keuken en soort van lounge is.
Tussendoor zijn we ook onze ‘El Cheapo’ vierwieler gaan afhalen en nu snorren we met onze zilveren Nissan Pulsar gezwind door berg en dal, langs azuurblauwe meren en frisgroene weiden, tot de zon ondergaat en de nacht ons zacht omringt.
donderdag 18 februari 2010
18-02 Sydney
Sydney – ’s namiddags (plaatselijke tijd) vertrekken in Hong Kong en ’s morgens (al even plaatselijke tijd) aankomen in Sydney na een vlucht van 9 uur, betekent maar één ding: een middagdutje dat elke wekker negeert en dat na een beantwoorde schreeuw om eten bijna ongemerkt overvloeit in een inhaalslaapbeweging tot de dag erna, ’s morgens (uiteraard nog steeds plaatselijke tijd).
Op die manier is het voor je het weet 20 februari en hoog tijd om op onderzoek uit te gaan: hoe en waar koop je een auto, met welke telefonie-maatschappij ga je in zee, op welke bank staat ons geld het best en hoe geraken we aan een tax file number? Op al die vragen hebben we ondertussen antwoord; een bankrekening is geopend (bankkaarten zijn onderweg – een zwarte voor Bart en een witte voor Hanne, kwestie van wat overbodige details mee te geven) en de rest zou nu vrij vlot moeten gaan eens we terug zijn van Nieuw-Zeeland.
Trouwens, een eerste indruk van Sydney: duur maar gezellig, levendig maar niet te druk (je zou vergeten dat je in zo’n miljoenenstad bent). Een tweede indruk volgt.
dinsdag 16 februari 2010
16-02 Hong Kong
Hey!
een tijdje niks meer te beleven op de blog omdat we van het ene vliegtuig op het andere aan het stappen waren en grootstad na grootstad bezochten ;-)
Even terug naar waar we gebleven waren: Hong Kong. Onze tweede dag daar was gewijd aan Lantau eiland, een iets minder dicht bewoond eiland vlak bij Hong Kong centrum. Op dit lapje grond liggen wat vissersdorpjes en een monnikenklooster met als ultieme bezienswaardigheid `the giant Buddha`. Het was uiteraard nog steeds nieuwjaarsvakantie voor de chinezen, dus waren ze nog steeds in grote horden op pad - en religieus als ze zijn, allemaal richting die reuze Boeddha.
Drummen, duwen en aanschuiven geblazen om er met zo`n gondel-bakje aan een kabel doorheen de lucht naartoe te gaan, dus namen wij de bus naar het op stelten gebouwde vissersdorp Tai O, en van daaruit daarna de bus naar de boeddha.
In Tai O waren de gekste (en stinkendste!) visgerelateerde artikelen te koop die een mens zich kan indenken (en we weten dat jullie een ongebreidelde fantasie hebben). Charmant wel, de kleine huisjes (eerder blikken koekjesdozen op kleine-mensen maat) of hutjes op palen waar bescheiden familiebijeenkomsten werden gehouden. Er werd gegeten, gelachen, pijlsnel gemahjongd (een chinees gokspel met stenen, niet het spel dat je al eens op computer vindt).
Bij de boeddha, die met z`n hoofd wat in de wolken zweefde (dat krijg je dan als je een gigantisch bronzen beeld perse op de top van een trappentoren (zo`n 200 treden), op de top van een heuvel/berg wil zetten) was er veel volk, maar de reus bleef er onverstoord en vredevol in kleermakerszit bijzitten.
We keerden met de kabelbaan terug naar beneden en weer in Hong Kong aangekomen bleek de dag voorbij.
een tijdje niks meer te beleven op de blog omdat we van het ene vliegtuig op het andere aan het stappen waren en grootstad na grootstad bezochten ;-)
Even terug naar waar we gebleven waren: Hong Kong. Onze tweede dag daar was gewijd aan Lantau eiland, een iets minder dicht bewoond eiland vlak bij Hong Kong centrum. Op dit lapje grond liggen wat vissersdorpjes en een monnikenklooster met als ultieme bezienswaardigheid `the giant Buddha`. Het was uiteraard nog steeds nieuwjaarsvakantie voor de chinezen, dus waren ze nog steeds in grote horden op pad - en religieus als ze zijn, allemaal richting die reuze Boeddha.
Drummen, duwen en aanschuiven geblazen om er met zo`n gondel-bakje aan een kabel doorheen de lucht naartoe te gaan, dus namen wij de bus naar het op stelten gebouwde vissersdorp Tai O, en van daaruit daarna de bus naar de boeddha.
In Tai O waren de gekste (en stinkendste!) visgerelateerde artikelen te koop die een mens zich kan indenken (en we weten dat jullie een ongebreidelde fantasie hebben). Charmant wel, de kleine huisjes (eerder blikken koekjesdozen op kleine-mensen maat) of hutjes op palen waar bescheiden familiebijeenkomsten werden gehouden. Er werd gegeten, gelachen, pijlsnel gemahjongd (een chinees gokspel met stenen, niet het spel dat je al eens op computer vindt).
Bij de boeddha, die met z`n hoofd wat in de wolken zweefde (dat krijg je dan als je een gigantisch bronzen beeld perse op de top van een trappentoren (zo`n 200 treden), op de top van een heuvel/berg wil zetten) was er veel volk, maar de reus bleef er onverstoord en vredevol in kleermakerszit bijzitten.
We keerden met de kabelbaan terug naar beneden en weer in Hong Kong aangekomen bleek de dag voorbij.
maandag 15 februari 2010
15-02 Happy New Year !
Hong Kong - Na ons wat te hebben verslapen tijdens een broodnodig middagdutje vlak na aankomst in het hotel (in een kamer van anderhalve meter op twee, 'badkamer' inbegrepen), bleken de chinezen stiekem van jaar te veranderen.
Nog niet echt fris en monter, maar toch wakker gingen we net als een gigantische horde spleetogen naar het vuurwerk kijken in Victoria Harbour. Veel geknal, dat wel, maar ook veel van hetzelfde; het had wat korter gemogen en wat spectaculairder, maar ja, ze hadden waarschijnlijk anderhalve maand geleden hun beste kruit al verschoten.
De aangekondigde parade met dansende draken en verlichte stoetwagens hebben we daarna gemist toen we 'even' naar onze hotelkamer gingen om het boekje te halen waarin de route stond beschreven. 'Even' duurde weliswaar een klein half uur (we zitten namelijk op de 15e verdieping, er is één verschrikelijk trage lift waar vier mensen inkunnen en veertig mensen bij staan aan te schuiven; en er is een doolhof van een trappenhuis, dat toch nog een stuk sneller blijkt te zijn dan zijn geautomatiseerde concurrent - vermoeiend!) maar toen we weer beneden stonden was de stoet volledig gepasseerd, de dranghekken verwijderd, de straat gepoetst, ...
In de veste verte geen nieuwjaarsstoet meer te bespeuren, dus zoooo groot zal het feest ook niet zijn geweest.
Zo zit de eerste dag erop, en gaan wij eens nadenken over wat we morgen zullen doen.
Groetjes!
Nog niet echt fris en monter, maar toch wakker gingen we net als een gigantische horde spleetogen naar het vuurwerk kijken in Victoria Harbour. Veel geknal, dat wel, maar ook veel van hetzelfde; het had wat korter gemogen en wat spectaculairder, maar ja, ze hadden waarschijnlijk anderhalve maand geleden hun beste kruit al verschoten.
De aangekondigde parade met dansende draken en verlichte stoetwagens hebben we daarna gemist toen we 'even' naar onze hotelkamer gingen om het boekje te halen waarin de route stond beschreven. 'Even' duurde weliswaar een klein half uur (we zitten namelijk op de 15e verdieping, er is één verschrikelijk trage lift waar vier mensen inkunnen en veertig mensen bij staan aan te schuiven; en er is een doolhof van een trappenhuis, dat toch nog een stuk sneller blijkt te zijn dan zijn geautomatiseerde concurrent - vermoeiend!) maar toen we weer beneden stonden was de stoet volledig gepasseerd, de dranghekken verwijderd, de straat gepoetst, ...
In de veste verte geen nieuwjaarsstoet meer te bespeuren, dus zoooo groot zal het feest ook niet zijn geweest.
Zo zit de eerste dag erop, en gaan wij eens nadenken over wat we morgen zullen doen.
Groetjes!
zondag 14 februari 2010
14-02 En we zijn ermee weg...
14 februari 2009, 3:45u:
Brussel - Heerlijk toch, zo flink op tijd beginnen aan valentijntjesdag... zeker als het is om om 5 uur smorgens op zaventem te zijn om daar dan twee uur te niksen eer het vliegtuig vertrekt; en dan nog eens een dik uur later weer vijf uur te moeten niksen op de krapste, drukste, ongezelligste en minst van tax-free-shopping-opportunities voorziene terminal in London Heathrow.
Even slapen dus maar, met onze armpjes rond de handbagage, en dan de Qantas Boeiing 747 in. Het plan om daar ook flink te dutten viel meteen in het water door de overdaad aan interessante films en programma's op de privé-teveetjes; en door de al even overvloedige toestroom van drank en jammer genoeg niet te vreten eten.
Met pijn aan het zitvlak werd ons geduld aan de bagage pick-up op de proef gesteld, maar uiteindelijk rolden onze rugzakken toch op de band (het is dan 15 februari, 8 u 's ochtends plaatselijke tijd) en konden we de bus op naar Hong Kong centrum.
Brussel - Heerlijk toch, zo flink op tijd beginnen aan valentijntjesdag... zeker als het is om om 5 uur smorgens op zaventem te zijn om daar dan twee uur te niksen eer het vliegtuig vertrekt; en dan nog eens een dik uur later weer vijf uur te moeten niksen op de krapste, drukste, ongezelligste en minst van tax-free-shopping-opportunities voorziene terminal in London Heathrow.
Even slapen dus maar, met onze armpjes rond de handbagage, en dan de Qantas Boeiing 747 in. Het plan om daar ook flink te dutten viel meteen in het water door de overdaad aan interessante films en programma's op de privé-teveetjes; en door de al even overvloedige toestroom van drank en jammer genoeg niet te vreten eten.
Met pijn aan het zitvlak werd ons geduld aan de bagage pick-up op de proef gesteld, maar uiteindelijk rolden onze rugzakken toch op de band (het is dan 15 februari, 8 u 's ochtends plaatselijke tijd) en konden we de bus op naar Hong Kong centrum.
Abonneren op:
Posts (Atom)